| De 12 van 2007... (volgens Ines Minten) | 31 December 2007 |
Een correcte, rechtvaardige top-12 van theaterstukken uit 2007 samenstellen, bleek moeilijker dan het leek. Ik had al snel zo'n 15 voorstellingen op papier die op de een of andere reden extra waren bijgebleven. Dan werd het puzzelen en schrappen… Net eruit vielen bijvoorbeeld Nine Finger van Benjamin Verdonck of Hey Girl! Van Romeo Castellucci. Beide erg sterke voorstellingen. Maar ze kregen respectievelijk de 13de en de 14de plaats.
- Mefisto for ever – Toneelhuis (Guy Cassiers)
- AN – Tristero
- Instinct – NTGent
- Fool for Love – Leporello
- Een geschiedenis van de wereld in 10 ½ hoofdstuk – Toneelhuis
- Oresteia – NTGent
- Myth – Sidi Larbi Cherkaoui
- We People – Union Suspecte
- Hamlet – Paleis
- Trust – Braakland/ZheBilding
- Prookjes – Paleis
- Wolfskers – Toneelhuis (Guy Cassiers)
Op 1 moest absoluut Mefisto for ever van Guy Cassiers. Aangezien ik een heel jaar lang heb lopen roepen dat dat de beste voorstelling van het vorige seizoen was, bestond daar weinig twijfel over: visueel overdonderend, vernuftig geconstrueerd, samenspel tussen alle ingrediënten waardoor je niet zonder kippenvel de zaal verliet. Guy Cassiers sluit ook het rijtje af. Wolfskers kroop iets minder onder je vel omdat de afstand tot de personages groter bleef, maar leverde een even indrukwekkend visueel schouwspel. De resultaten van de kruisbestuivingen tussen de diverse media die Cassiers opvoert, ben ik de afgelopen jaren ontzettend gaan appreciëren.
Eveneens twee keer NTGent. Zowel Oresteia als Instinct bleven me bij door het klassieke spel dat Johan Simons erin opvoert. Geen doorgedreven experimenten bij deze regisseur. Wel teksten waarin je je stevig kunt vastbijten, acteurs die alle knepen van het vak kunnen uitleven op de scène. Ook de decors verdienen een vermelding: de vlotte, filmische scènewissels die ze bij Instinct mogelijk maakten, vooral de kleidecors bij Oresteia.
Een geschiedenis van de wereld verdient al een plaats puur voor het concept van het project. Alle makers van het Toneelhuis deden íets, érgens in de Bourlaschouwburg. Het publiek liep op plaatsen waar het anders nooit mag komen, alle stukjes werden subtiel aan elkaar geregen. Een idee dat absoluut voor herhaling vatbaar is. Van de fragmenten zelf onthoud ik vooral de houtworm van Benjamin Verdonck en het aquarium waarin de mannen van Olympique Dramatique voor onze ogen zaten te 'verdrinken'. Kleine, maar prachtige toneelmomenten.
Enzovoort. Uiteindelijk ben ik vooral erg blij met mijn top-12 wegens de diversiteit ervan. Kleinere gezelschappen zoals Tristero (grappig, fris, relevant, intelligent), Leporello (eenvoudig, mooi en beeldend), Union Suspecte (relevant, kritisch, hard) en Braakland/ZheBilding (het gebalanceerde samenspel tussen muziek en woord) eisen hun rechtmatige plaats op tussen de groten. Ze staan er stevig en dat is alleen maar goed nieuws voor de theaterwereld. Myth kreeg zijn plaats omdat ik van begin tot einde heb kunnen genieten van de dans, de muziek, de beelden, het geheel. En ten slotte ben ik erg blij dat ik twee jeugdtheatervoorstellingen in mijn top-12 kan plaatsen. Geen mens snapt nog waarom, maar jeugdtheater wordt nog altijd te veel ondergewaardeerd. Misschien een goed voornemen voor 2008 om daar eens iets aan te veranderen…
|
| Dit artikel werd reeds 369 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|