| Jongeren brengen een aangrijpend stuk over zelfmoord: Vzw Jan, Thierry | 14 December 2007 |
Minutenlang staart de jongen in het ijle, over het publiek heen. Hij staat op tafel. Op de tafel liggen een paar dozen. Opzij van de tafel hangt een elektriciteitssnoer. In een lus, met stekkeruiteinde als strop. Dit stuk gaat over zelfmoord. Zo is het aangekondigd. Zo spreekt ook het openingsbeeld.
Onder de tafel zit een meisje, stil, onbewogen. Wat verderop nog dozen. Verhuisdozen? Er kringelt sigarettenrook vandaan. Rechts in het donker staat een gestalte, een vrouw. De jongen trekt zijn T-shirt uit, gaat met zijn vingers over zij lijf, kijkt voor zich uit. En kijkt. En zwijgt. En doet niets. Zelfs zijn lange haren wrijft hij niet van zijn gezicht. Op de grond staan opgezette vogels. Overal op de scène, ook op de tafel, bij de jongen.
Dan, plots: "Ik ben Thierry. Ik ben zeventien. Mijn vader is dood. Mijn moeder is van werk veranderd. Ze zeggen dat ik altijd met mijn hoofd naar beneden sta en met mijn armen gekruist. Ik weet dat niet. Ik zou tot honderd willen tellen en er niet meer zijn."
Hij beweegt, maar hij blijft het hele stuk op de tafel staan. Het meisje komt onder de tafel vandaan. Zoekt contact, probeert, wordt afgewimpeld. Ze blijft vriendelijk. Hij ook. De sigarettenrook kwam van twee jongens, ze komen op hem af. Ze plagen, dagen uit, pesten, trekken zijn broek uit. En Thierry telt. Ze nemen zijn dagboekschriftje af. Horen dat zijn vader dood is. Ze stellen zich minder pesterig op. De moeder moppert op hem, ze klaagt, ze is vooral met zichzelf bezig. Alles speelt zich af rond de tafel met dat dreigende snoer erboven bungelend. De moeder die zich volpropt met chocolade, en dan kotst, de moeder die zich vastklampt aan een van de twee jongens. Tevergeefs. En Thierry kijkt toe. Tussen de opgezette vogels. Vogels als symbool van vrijheid, nu vastgenageld aan een stok. Voor altijd. Biedt dood-zijn de absolute vrijheid? Thierry telt verder. Om dan eindelijk hard uit te vliegen tegen zijn moeder. Thierry zit aan honderd. De moeder roept om de deur open te doen. Het licht gaat uit.
Ik ben met een groepje jongeren naar deze voorstelling gaan kijken. Ze volgen aandachtig, zijn na de voorstelling licht aangedaan. Niet geschokt, want ze wisten dat het zo ging aflopen. Zo is het stuk aangekondigd. Ze hadden het verwacht. Maar het is zo gewoon gegaan! En daar stellen ze zich vragen rond. Vooral bij henzelf. Was het te voorzien? Hoe kun je ermee omgaan? Is dat wat we nu meemaken een catharsis? Ik denk van wel, zeg ik hen.
Ze zijn vol lof over de voorstelling, over de acteerprestaties van de jongeren en de actrice, over het verhaal, de aanpak. Sommigen onder hen hadden vorig jaar de eerste productie van Jan gezien: as you like it. Thierry wordt even goed, zo niet beter bevonden. Wat Peter Seynaeve met deze groep jongeren bereikt heeft, is pure klasse. Een zwaar onderwerp is op een mooie en indringende manier aangepakt zonder in holle clichés en moraal te vervallen. Geen zwart-wit-personages, geen typetjes. Allen zijn het genuanceerde personages. Ze blijven het hele stuk aandoenlijk kwetsbaar. Je moet het maar kunnen.
Info: www.janweb.be
|
| Dit artikel werd reeds 358 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|