Nouveau cirque, maar dan "nu"
Acrobat, smaller, poorer, cheaper | 20 November 2007 |
Als je het woord circustheater laat vallen, krijg je vaak "cirque du soleil" als reactie. Zij zijn heel groots, krijgen heel veel media-aandacht, trekken veel volk, en vragen dure ticketprijzen. Hun shows, want dat zijn ze, zijn heel knap qua lichamelijke prestaties, ze hebben zeer goede slangenmensen en trapezisten in huis, hun kostuums blinken en steken mooi af tegen de geschminkte gezichten. Ze zwemmen in de lucht op golven esoterische muziek. Alles loopt perfect en geolied. Gepolijst perfectionisme. En dat stoort mij dus. Dit is niet echt, dit is nep, dit is puur vorm en show, niets meer. Écht circustheater was er afgelopen dagen in de schouwburg en de sporthal van Dommelhof Neerpelt en in de tenten rondom te zien, tijdens de tweejaarlijkse herfsteditie van Theater op de Markt. Mooie producties, met in het randgebeuren presentaties van circusateliers en workshops. Veel volk trok vier dagen van tent naar tent. Alles was kleiner dan cirque du soleil, ook armer, maar ook goedkoper. Voor de prijs van 1 circque-du-soleil-ticket kon je hier 12 voorstellingen zien. Van echte kwaliteit. Puur, rauw, naturel. Geen sierfranjes, maar gewoon eerlijk circustheater, zoals de nieuwste van het duo Cie Un loup pour l'homme, van Groupe Acrobatique de Tanger, en van het Australische gezelschapje Acrobat.
De tent zit barstensvol. Circusdeuntjes herhalen zich. Licht uit, licht aan, vanachter loopt een vrouw stoer over het tapijt. Ze kijkt nors, stapt stevig op haar open bottines, voor de rest is ze bloot. Een vreemde lach bij het publiek. Ze gaat naar een wasmand opzij, besnuffelt een aantal onderbroeken, trekt er een aan, maakt een salto, en daarna volgen nog heel wat acrobatische grondkunsten. Live klanken uit elektrische gitaar, uit scratchen en mixen begeleiden haar krachttoeren, en die muziek zet de spanning aan. Plots stoppen de klanken, gaat het licht uit, even donker, niets, dan weer volle spot, gesnerp op de snaren. De vrouw doet beenbeschermers aan, klimt naar de trapeze. Boven de hoofden van het publiek zwiert ze. Vertederende branie. Als pop wordt ze weggedragen, afgevoerd, om weer direct daarna haar ding te doen.
In de tweede solo trekt een man met smoelen aandacht. Ook hij gaat uit de kleren, zwiert aan de trapeze. Hier gaat vaker het licht uit en aan, stopt de muziek plots, hoor je in het donker alleen het ademen van de acrobaat. Dat alles creëert een spanning, een onderhuidse spanning van een existentiële eenzaamheid onder al dat aandachttrekkende vertoon van lichaamskunsten. In zijn blootje rolschaatst hij, voert een slotnummertje, laat alle showclichés de revue passeren. Even later kronkelt hij aan een touw, laat zich naar beneden ploffen, kruipt omhoog, terwijl het bloed over hem heen gutst.
In de derde solo slaapt een man in pyjama. Op een slap koord. Hevig balancerend kleedt hij zich aan, hilarisch worden zijn pogingen om het ontbijt tot zich te nemen. Fruitsap spettert in het rond, de cornflakes zwieren door de tent. Grappig en tegelijkertijd meelijwekkend. Een echte clown. Het Australische Acrobat wil tot op het bot gaan, tot letterlijk op de huid, en gooit alle show, franje en andere ballast over boord. Hier zie je de man de lichten aan en uit doen, hier zie je hoe de technicus geholpen wordt door de artiest om de trapeze uit de nok te halen. Theater van de armoede, zoals Peter Brook het noemde. Theater van de verbeelding, van de verwondering, van de bewondering. In al zijn rauwheid, vol humor, vol onderhuidse kwaadheid over het gratuite entertainment dat vaak in de chapiteaus verkocht wordt. Acrobat wil eerlijk en puur zijn. Noem het authentiek voor mij part. Acrobat brengt in ieder geval echt de vrolijke gekte van het lichaam en de fysieke verrukking, zoals die bijna honderd jaar geleden, begin vorige eeuw, door de avant-gardekunstenaars gepropageerd werd. Eindelijk!
Info via www.theateropdemarkt.be
Filmpje op You Tube en op www.circustheaterfestivals.eu
|
| Dit artikel werd reeds 77 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|