Een heerlijke reis naar jezelf.
Het Woelige Baren, Goed vallen. (+8) | 8 November 2007 |
Daar zit ze, op een stapel grote kussens, tokkelend op een banjo. Ze probeert er geluid uit te krijgen. Ze probeert ook te zingen, maar dat lukt niet goed. Ze wil een lied zingen, "er was eens". Nee, beter is "er is eens". Er is eens Dirkje. Dat is zijzelf. Zingen is toch niet je dat. Nee, ze zal ons over zichzelf vertellen. Het verhaal van Dirkje, over haar opa Dirk, en over zijn reiskoffer. Ze legt de banjo naast zich neer, daalt van de kussens af, en dan zit je al midden in een vloed woorden en wonderlijke logica en absurde associaties. Je zakt weg in je schouwburgzetel, - waren er maar kussens! – en je geniet. Je geniet met volle teugen van het spel, het verhaal, de kwinkslagen, de twijfels, de zoektochten, de oplossingen in het levensreisverhaal, de onderhuidse tristesse.
Esther de Koning slaat weer toe. Mie, (zie archief) was haar eerste voorstelling die ik zag, en die toonde al heel klaar en duidelijk dat dit spichtig meisje in al haar drukdoenerij een heerlijke manier van spelen had: underacting, zelfrelativerend, ontwapenend, vol talent, vol humor, vol verbeelding, vol aanstekelijke kracht om dat naar het publiek over te brengen. Met haar zelfgeschreven Van Binnen Moet Je Wezen schitterde ze nog meer (zie archief). Deze productie werd geselecteerd tot Vuurvlieg van het Theaterfestival 2006, als een van de drie meest belangwekkende kinder- en jeugdtheaterproducties van dat seizoen. De Vlaamse jury schreef toen: "Door de haast onnavolgbare associatieve sprongetjes in de verhaallijnen (vrees niet, alles valt figuurlijk – en zelfs letterlijk - op zijn plek), door de fantasierijke enscenering en door de boeiend gelaagde vertolking van Esther De Koning (die overigens ook zelf de tekst schreef), overstijgt deze productie het anekdotische van het ik-verhaal. Na de voorstelling beseft de toeschouwer dat dit vrolijk zielige sprookje over overlevingsdrift en het onblusbare verlangen naar een eigen plek in de wereld simpelweg verteld moest worden. Op deze manier en in deze enscenering. Niet minder, niet anders."
Met haar nieuwe productie Goed Vallen is het niet minder en niet anders. Ook nu is het verhaal in wezen een zoektocht naar zichzelf. Ze vertelt over haar vaart van New York naar hier, en waarom ze naar New York is gegaan. Het is een lange flashback, met zijwegen, associaties, zelfrelativerende commentaar. Ze heeft omdat ze Dirkje heet, de reiskoffer van opa Dirk geërfd, en die moet ze gaan halen. Ze kent haar opa uit de fantastische verhalen die hij graag over zichzelf vertelde en door wat andere mensen over hem zeiden en zeggen. En dat is nogal wat. Het lijken Gullivers reizen wel, wat hij meemaakte. Op een boottocht speelt hij het gebit van een vrouwelijke passagier kwijt, die hem jaren later daarvoor nog altijd dankbaar is. Hij komt op een eiland met Groothoofden terecht. Die mensen hebben van het vele denken grote hoofden. Af en toe ontploft er een. Daarna belandt hij tussen de borsten van dansende, goedlachse vrouwen. En zo volgt het ene avontuur op het andere.
In de kussens vallen en voor Pampus liggen is in dit verhaal de rode draad. Ook hier weer valt alles op zijn plek. Esther de Koning stelt zichzelf heel veel vragen over waar je vandaan komt, hoeveel je jezelf kan zijn, en of er zoiets als de waarheid bestaat, überhaupt kan bestaan? Het verhaal zelf en de onverwachte wendingen en sprongen zijn uitermate boeiend. Maar ook de manier waarop Esther de Koning het als een-spring-in-het-veld vertelt en speelt, is om je vingers af te likken. Een ideale familievoorstelling, om met je kroost vanaf 8 jaar naar toe te gaan. Met opa en oma. Zo'n brok energiek verteltheater, zo speels, zo puur. Heerlijk toch !?
www.stipprodukties.nl
|
| Dit artikel werd reeds 81 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|