Vol verwachting was het uitkijken naar de nieuwe productie van Studio Orka. Hun eerste locatievoorstelling Lava, een bodemonderzoek was een directe voltreffer. Zo goed, dat deze productie voor het Theaterfestival werd geselecteerd als een van de drie belangwekkendste kinder- en jeugdtheatervoorstellingen van het afgelopen seizoen. Het is dan altijd moeilijk om het succesvolle debuut te evenaren. Maar het lukt.
Lava, een bodemonderzoek moest het hebben van de bijzondere locatie (in een houten tent), van het spel, en van de magie van het mythische verhaal: wonen er nu echt mensjes onder de grond?). Mijnheer Porselein speelt zich af in dezelfde soort houten tent als het bodemonderzoek, er worden gelijke (video)technieken gebruikt, het spel is even laconiek, hilarisch en pakkend. Maar dit keer gaat het over het verdriet als een dier is gestorven, en wordt er niet in de grond gegraven, maar wordt de sterrenhemel opgezocht.
We staan in het park bij een houten tent te wachten. Een postbode komt eraan gefietst, stapt af, schreeuwt "De dag van de post!", wil het publiek interactief erbij betrekken, en slaagt daar ook in. We gaan met zijn allen eerst even langs bij Mijnheer Porselein, bij Kaat en Bie, en bij Robby. In het huisje nemen we op bankjes en bloempotten plaats, zien we achter een wit doek iemand een beestje opereren, terwijl de zussen Kaat en Bie ons verwelkomen, opgetogen zijn over onze komst. Ze kibbelen (en dat wordt "kippelen") ook met elkaar, want ondanks het bezoek van Bruno de postbode en van ons, moet er voor de dieren gezorgd worden. In het bos is iets met de eekhoorn aan de hand. Her en der en meestal onverwachts begint er een beest te bewegen, piept er een dier te voorschijn, jankt een mormeltje om aandacht, krijgt een bosmossel in een kooitje wat verkoelend water over zich heen. Er kan zelfs met de dieren via webcam gebeld worden. De vos is met een kip getrouwd, de eekhoorn zit aan de drank, en Robby, het vriendje van Bruno, is een molletje. Jong en oud leeft heel snel mee in deze fantasiewereld, die hier gecreëerd wordt door de manipulatie van opgezette dieren, door de prulletjes en minivoorwerpen, door de vormgeving in en rond de tent, en door het overtuigende spel van Dominique Van Malder, Jo Jochems, Brenda Bertin en Katrien Pierlet. Ze zetten personages die neer die net geen typetjes zijn. De dikke loebas met een klein hartje, de wetenschappelijke en van sterren dromende nerd met verdriet, de verzorgende en troostende meisjes die ook kunnen kibbelen en zeuren. Ze zijn er echt, en dat zorgt er ook voor dat als Robby de mol sterft, dat hij dan echt dood gaat, en dat het verdriet echt is. Het wordt heel stil in de tent, de tranen beklijven. De dood wordt in deze productie niet geabstraheerd, maar heel concreet gemaakt. Jong en oud worden geraakt. En zoals dat bij kinderen gaat, lossen verdrietige en lollige momenten elkaar af, en ook dat gebeurt hier heel organisch en naturel. De dood hoort tot het leven, en om ermee om te kunnen gaan, zijn er rituelen, zoals een begrafenis, en een begrafenisfeest. Het dode beestje wordt gestreeld, er worden herinneringen opgehaald. Twee kinderen uit het publiek doen spontaan mee in de 'stoet', en het feestelijk ritueel krijgt een kosmopolitische tintje als het lijkje met een raket naar de sterrenhemel wordt geschoten. Afscheid nemen is moeilijk, maar je moet wel afscheid kunnen nemen. En dat gebeurt hier, op een bijzondere, leuke en heel warme manier. Deze nieuwe productie van Studio Orka is anders dan de eerste, maar straalt wel een even grote tederheid en warmte uit.
Studio Orka speelt Mijnheer Porselein nog tot en met november in Vlaanderen en Nederland. Ook Lava, een bodemonderzoek wordt hernomen (o.a. op Theaterfestival eind augustus 2007)
Info: www.studio-orka.be
|