Het vrome Vlaamse leven heeft ooit een "troubadour van het Heilig Hart" gekend in de zingende, filmende en onlangs overleden pater Louis Mestdagh. Jeannine Deckers, die bekend werd als Soeur Sourire, zou je met enig voorbehoud zijn franstalige zus kunnen noemen. Over bepaalde dramatische aspecten in het korte bestaan van deze zingende non, heeft Marijke Pinoy een toneelstuk gemaakt, waarin ze zich verplaatst in de huid van een fan die geheel in haar idool opgaat.
Actrice Marijke Pinoy kende Jeannine Deckers (1933-1985) enkel van die ene hit "Dominique nique nique" maar werd op haar levensloop attent gemaakt door Luc Maddelein die samen met Leen Vanden Berg het boek Soeur Sourire. Zie me graag, publiceerde (Davidsfonds, Leuven, 2005). Maddelein vond dat er voldoende stof in stak voor een theaterbewerking en zag in Marijke Pinoy de geknipte vertolkster. Na het lezen van de lijvige studie en inzage in de onuitgegeven dagboeken van de non, was Pinoy gewonnen voor een theatrale versie, maar dan op haar manier. Ze creëert een zekere Ingrid Van den Bulcke, die zich echter liever Jeanine noemt, want zij is een harde fan van Soeur Sourire, in zoverre zelf dat ze haar idool in bepaalde gedragingen en situaties ook tracht na te doen.
Marijke Pinoy gaat dus weg van boek en documenten en dat laat haar ook toe een zeer persoonlijke stempel op de inhoud en de vorm van het stuk te drukken. Zij werd daarin gesteund door Johan Heldenbergh en Jan Steen voor dramaturgie en coaching en door Mirko Nanovic, met wie ze de arrangementen van de muziek van de non uitwerkte. Pinoy speelt het stuk niet alleen. Haar personage is zoals haar idool zeer gesteld op "goed doen" en ze adopteert twee vluchtelingen, een Congolees meisje en een Bosnische jongen. Daarmee plaatst Pinoy meteen haar stuk in een hedendaagse context, wat haar ook toelaat meerdere paralellen tussen de tijd van toen en nu te trekken.
Marijke Pinoy toont in haar bewerking, die in feite een creatie is, een personage dat sociaal aan de grond zit. Haar Jeanine voelt zich verlaten en in haar lesbische geaardheid onbeantwoord. Ze neemt haar toevlucht tot haar onomstotelijk idool, en gebruikt onder meer haar liedjes voor een snertshow, in de hoop op respect door de buitenwereld voor haar zogezegde reddende "missie". Ze hengelt echter vooral naar aandacht en wederliefde bij het Congolese meisje Donatienne (Cecilia Kankonda) en naar erkenning als nieuwe mama bij Dominique, de geadopteerde jongen (Gilles Vandecaveye). Beide spelers boeien ten zeerste. Cecilia Kankonda is niet enkel een zangeres met een eigen stijl (ex-Zap Mama), ze getuigt bovendien van degelijk acteertalent. Dat doet ook Gilles Vandecaveye (zoon van Marijke), jong muzikant en pril acteur met een uiterst beheerste présence.
Marijke Pinoy manifesteert zich in de rol van extreme fan met een even extreme gedrevenheid. Ze realiseert een indrukwekkende prestatie die bij momenten echter de harde hand van een regisseur mist. Ze wil enorm veel vertellen in dit stuk en wordt dan ook al eens door haar ijver overmand. Het is duidelijk dat ze zich gedwongen voelde om met dit stuk niet enkel de verscheurde kant van een non te tonen, maar ook getuigenis af te leggen van een zekere onmacht van diegene die zich "anders" opstelt tegenover het gevestigde bestel. Daarin klinkt ook protest tegen elke vorm van manipulatie, schijn en schijnheiligheid. Tenslotte ligt haar prestatie in deze productie in de lijn van vroeger acteer- en regiewerk als daar zijn Yerma vraagt een toefeling (naar F. Garcia Lorca) en Huwelijken en processen (Arne Sierens). We durven zelfs aannemen dat met deze productie ook de toon definitief is gezet van het nieuwe gezelschap Cie Cecilia.
Soeur Sourire van Cie Cecilia (Gent) en De Werf (Brugge) gaat op tournee vanaf 4 april 2008.
Info: www.compagnie-cecilia.be of www.dewerf.be of www.thassos.be
|