Moed in een wereld van conformisme.
De Queeste creëert Vet Varken van Neil LaBute. | 26 April 2007 |
De Franse theatermaker Jean Vilar ging er van uit dat theater tot taak heeft de mensheid er op te wijzen waarin ze zich vergist. Daar is de Amerikaan Neil LaBute (1963) het blijkbaar grondig mee eens. Met Fat Pig gaat hij te keer tegen het meelopen met de kudde. En daar is De Queeste eigenlijk ook mee bezig.
De Queeste wil “nieuwgeschreven drama” opvoeren dat tegelijk ook een politiek engagement inhoudt. Niet vanuit partijpolitiek, maar vanuit een standpunt dat de hele mens omvat, die niet alleen van fast food, beursnotities en computerspelletjes leeft, maar nog talloze andere behoeften kan hebben. Het complexe van de samenleving maakt theatermaken dan ook niet makkelijker. Niet voor de schrijver, die een bepaalde “vergissing” meent te merken en niet voor de vertolkers die een zo groot mogelijk publiek willen bereiken.
Met Fat Pig, als Vet varken vlot vertaald door Michael De Cock, geeft De Queeste de indruk zich vooral tot een jong publiek te willen richten. Tot tieners en twintigers die wellicht het meest benaderd en belaagd worden door de media, die momenteel in grote mate de gedragscodes beïnvloeden. Wie bijvoorbeeld niet slank is, is gezien, zo blijkt uit de dagelijkse reclames. En wie zich niet conform met de door de commercie opgedrongen normen gedraagt, wordt uitgesloten.
Neil LaBute zowel als De Queeste zijn echter niet in de valkuilen van belering, slogans of versimpeling getrapt. Wat eigenlijk als een anekdote, om niet te zeggen een cliché, begint, wordt stilaan uitvergroot en doorgelicht. Een beetje overacting is hier echt op zijn plaats. In de regie van Annelore Kodde blijft de sterke cast echter in evenwicht. De chocomousse van het begin, wordt stilaan een moeilijker te verteren brij. Vooral voor yuppie Tom (Folmer Overdiep), een meeloper in een bedrijf waar bij momenten de gekte zich van de gefrustreerde secretaresse Geena (Nele Van Rompays) meestermaakt. Het komt daarop neer dat Tom, ondanks alles, Geena negeert en verliefd wordt op de zeer corpulente Helena (Helena Van den Berge) en dat zijn onmiddellijke omgeving dat om diverse redenen niet slikt. Helena is bereid iets aan haar uiterlijk te doen en zij straalt een zodanige beminnelijkheid uit dat zij Tom treft in het verborgen hoekje van zijn hart. Tom beseft opeens wat liefde echt kan zijn maar dat besef is niet opgewassen tegen de drijverijen van collega Kramer (Joost Horward) die met een haast duivels genoegen de labiele Tom pest en tenslotte terug in de maatpakkudde trekt.
Vet varken heeft geen happy end. Het slot is voorspelbaar maar daarom niet minder pijnlijk. De voorstelling evolueert van een reeks zeer herkenbare, zeg maar oppervlakkige toestanden, naar een kern waarin het gebrek aan moed om zijn hart te volgen voor een bittere nasmaak zorgt. Het menselijke tekort haalt de bovenhand. Een niet geringe verdienste voor het werk van LaBute en voor De Queeste die met Vet Varken haar plaats verstevigt in het Vlaams theaterlandschap.
Vet varken is nog tot 12 mei op tournee.
Info: www.dequeeste.be
|
| Dit artikel werd reeds 212 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|