Oneindig echt en onecht.
Stella Den Haag, Dikke Huid van Dingen. Stella Den Haag & Convoi Exceptionnel, De oneindige voorstelling | 16 Maart 2007 |
Stella Den Haag is in Vlaanderen een graag gezien kinder- en jeugdtheatergezelschap uit Nederland. De rage dat alles wat goed was uit het noorden kwam is al lang voorbij, en ook de Vlaamse golf woedt niet meer in Nederland. Nederlands theater komt minder nar Vlaanderen, en Vlaams theater gedijt niet meer zo sterk op Nederlandse bodem. Dat is in het volwassen theater zo, en ook bij het kinder- en jeugdtheater. Stella Den Haag is echter een van de gezelschappen die in het zuiden nog steeds worden uitgenodigd. Terecht, want ze maken mooie voorstellingen.
Dit seizoen zag ik van hen een paar kleine dingetjes, en de productie die ze samen met het beeldende theater Convoi Exceptionnel maakte.
Dikke Huid van Dingen (voor +9) is een korte monoloog van een meisje dat zich ingegraven heeft als een mol. In het donker onderscheid je een meisjesfiguur, een gezicht met zwarte vegen, een hoofd dat steeds naar achter wordt gedraaid, schuw terugtrekkende bewegingen, bij elk geluid ineenkrimpingen. Haar stem trilt, ze lijkt constant haar aanwezigheid te moeten verontschuldigen. Langzaam wordt het wat lichter, langzaam wordt haar verhaal duidelijk, over een gemiste liefde, over haar queeste naar liefde nder de aarde, hoe ze als mol zou willen leven. Dikke Huid van Dingen is een kort en mooi portret van iemand die als een autist moeite heeft om in contact te komen met de buitenwereld, en in haar binnenwereld verstrikt blijft, en daarin verstikt.
De productie De oneindige voorstelling ( ook +9) die Stella Den Haag samen met de mensen van het beeldende theatergezelschap Convoi Exceptionnel gemaakt heeft, is heel wat luchtiger, maar daardoor zeker niet minder aangrijpend. De scène: een zolder met veel rommel: kisten, losse boeken, skischoenen en – latten, een spiegel, een koffer, en veel spinnenwebben. Een beeld van een meisje verschijnt in de spiegel, en verdwijnt dan langzaam weer. Dan zien we het meisje echt: zij wil hier komen opruimen, maar dat wordt moeilijk. Wat niet echt is, moet weg, vindt ze. Dat zijn dus boeken, dat is speelgoed van vroeger. Onecht of echt? Zij wil voor echt gaan, en dan moet er veel weggesmeten worden. Geluiden, klanken, en vooral stemmen zetten haar aan om de dingen niet weg te gooien. Het zijn allemaal spullen uit haar verleden, uit haar fantasiewereld, uit haar kindertijd toen Alice in Wonderland nog echt was, toen haar broer als Peter Pan nog door de lucht vloog, toen de rups nog kon spreken. De rups duikt in een vogelkooi de kop op, haar broer vliegt op de skilatten, en wat later kruipen de prinses met de erwt en Doornroosje uit de kisten. Heel mooi wordt aan de hand van kinderverhaalfragmenten, van sprookjes en van mijmeringen over de tijd de overgang geschetst van kind naar puber, en de moeilijkheden daaromtrent. De wereld van een kind-puber op de zolderkamer tussen de personages uit de boeken, tussen onecht en echt, het verleden en de toekomst, midden in het oneindige nu. Want nu is er altijd. Of niet? Ook hier het dilemma van uit de vertrouwde (kinder)binnenwereld treden en opgaan in de (volwassen) buitenwereld.
Ik vind ook deze productie een typische Stella-productie: poëtisch met humor, mooi en degelijk spel, aandoenlijke inhoud en thematiek. Deze keer dan nog heel mooi in decor gezet door het Convoi, met allerlei verrassingen in licht en klank en mobiele objecten. Voor mij mocht dit verhaal best wel wat langer duren dan een uurtje.
Info: www.stella.nl
|
| Dit artikel werd reeds 203 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|