Liefdesruzies aan de zelfkant van de maatschappij.
Ceremonia met Meestersnacht. | 7 Februari 2007 |
Relaties in ontbinding zijn dankbare onderwerpen voor films, boeken en theater. Echtelijke ruzies krijg je in allerlei maten en gewichten op papier, op het doek of de scène. Vaak dienen de twisten tot kluchten en af en toe krijg je komedies die het publiek een spiegel voorzetten. Een tragische ondertoon kan vaak de bovenhand krijgen. Als je dat thema op de scène wilt zetten komt het erop aan dat je net dat tikkeltje meerwaarde, net dat tikkeltje anders eraan toevoegt, waardoor jouw stuk zich onderscheidt van het enorme aanbod en waardoor het de kracht heeft om de toeschouwer te beroeren. Ceremonia is daar met zijn eigen stijl mooi in geslaagd.
In typische Ceremonia-stijl begint het stuk: De man Raoul (gespeeld door Hendrik-Hein Van Doorn) komt langzaam in beeld: zwaar expressionistisch geschminkt, zware zegging, krom taaltje dat verrast, indruk maakt, dat naast de letterlijke betekenis der woorden ook de onderliggende gevoelslaag kenbaar maakt. Daarnaast krijg je fysiek theater van Ceremonia. De vrouw Viviane (Leen Roels), ook zwaar geschminkt, kronkelt om de man heen. Op de grond als een verleidende slang, als een hondje dat zich onderwerpt en zich overgeeft, als een krols spinnende kat die aandacht smeekt.
Hij ontslagen als leerkracht, een zuiper, een hoerenloper. Zij onderdanig, vol liefde, wil van hem weg, maar kan gewoon niet. In een spel van expressionistische krachtige strepen en lijnen worden extreem intrieste portretten gemaakt van mensen aan de zelfkant van de maatschappij. De portretten zijn rauw, overstijgen hun personages en laten ze uitgroeien tot persona, tot – hoe paradoxaal het ook klinkt - archetypische individuen.
Wat later zien we achter op de scène een paar benen. Met een lijf. Met af en toe uitstekende armen. Ingeregen in jurk in tijgermotief. Mooi assorti met de vloer. Het is de alles aanwezige (Schoon)Moeder (Ineke Nijssen). Zij troont vanop haar zetel, met haar voeten weggestoken in een tijgervel met kop. Nog feller is zij geschminkt, de slechtheid en sluwheid is op haar gezicht geschilderd, nog zwaarder klinken haar woorden. Zij zet de man en de vrouw tegen elkaar op, zij kwelt haar dochter, zij verleidt haar schoonzoon. Zij overwint, zij grijnst als laatste.
Borderlinepersoonlijkheden. Zo karakteriseert de Volder in een interview (zie hun website) zijn personages: mensen met een lage eigenwaarde, en met extreme oordelen en emotionele reacties.
Eric De Volder nam voor Meestersnacht als uitgangspunt een verzameling van 113 kattebelletjes. Niet alleen met mededelingen over nog te halen boodschappen, maar ook met reacties en besprekingen van de ruzies van vorige nacht. Af en toe liepen de memokrabbeltjes uit tot brieven van meer dan drie bladzijden. Met dit vaak schrijnende materiaal is de groep aan het improviseren geslagen, maar is erg dicht bij het materiaal gebleven. Zoals Eric De Volder zelf zegt: “Ons verhaal is een afschaduwing van de realiteit”.
Regelmatig gaan de teksten over in een lied. Liederen met rijmende teksten, als eenvoudige smartlappen, op muziek gezet door Ad Cominotto: Liederen die niet alleen als rustpunten in de echtelijke strijd dienen, maar ook gezangen die de tristesse verhevigen.
Deze typische Ceremonia-productie speelt nog de hele maand februari in Vlaanderen.
Info: www.ceremonia.be
|
| Dit artikel werd reeds 248 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|