Een heel prettig gestoorde Pinokkio.
Theater Froe Froe speelt Pinokia | 27 November 2006 |
Of ik mij geamuseerd heb, vraagt theatermaker Marc Maillard me op de receptie na de première van Pinokia. Een retorische vraag. Ik heb mij kostelijk geamuseerd. Mijn ogen tranen nog van het lachen, en ook van de aandoenlijkheid die van deze productie uitgaat. En ik ben niet alleen: De productie wordt aangekondigd voor +6, en wil ook kinderen bereiken die niet zo Nederlands/Vlaams vast zijn. Niet alleen die 'doelgroep' wordt verwend, maar ook kinderen, én volwassenen die kunnen meegaan in de dolle en verrassende fantasie van deze 'doorkijktheatervoostelling', zoals Froe Froe het noemt.
Met die term wordt het typische Froe Froe-procédé bedoeld: dingen zie je echt gebeuren op de scène en tegelijkertijd zie je ze uitvergroot of in close-up op een scherm dat op zijn beurt weer doorschijnend is en waarachter zich dan weer iets afspeelt dat het plaatje compleet maakt. Opzij van het toneel zie je bijvoorbeeld iemand aan een lopende band rollen met kartonnen huizen daarop. Op het scherm zie je die kartonnen buildings recht staan, en beweegt er achter het scherm een pop. Je krijgt het beeld van een personage dat door de stad loopt. Komt daar nog bovenop dat barbies in sportwagen de pop bijna overhoop rijden, dat een vis de straat oversteekt ( een zgn. ‘stadsvis’), en dat Maarten Bosmans met pruik en korte beentjes tetterend voorbij snort. En zo volgt de ene Froe-Froe-scène na de andere, in een even koldereske, groteske, surrealistische en compleet maffe stijl. De ene keer is de pop een personage met een eigen willetje en karakter, dan weer een wezenloos wezen, en dan weer een gewone, stomme houten pop.
Zo absurd en vol plezier de enscenering en het spel zijn, zo associatief en dol is ook het verhaal. In het verhaal van Collodi is de schepper van Pinocchio de timmerman Gepetto. Bij Froe Froe draait het om Gepetta, een huisvrouw die een kind wil hebben, haar houten buik wegwerpt en de acteurs en spelers dringend toeschreeuwt om een echt kind te maken. Het wordt toch een pop, maar de fee zorgt voor leven in de grote kast. Moeder zit graag voor de tv, roert in haar ontroering voor een soap met het houten beentje van Pinokkio in haar koffie. Pinokkio loopt weg, komt toevallig bij het circus, verpest daar de act van twee clowns, steelt de show, wordt aangeworven, wordt bestolen. Steeds is er de fee, ook als hij naar Amerika zwemt om zijn moeder te vinden. Slechts een paar keer ‘groeit’ de neus van Pinokkio, maar echt langer wordt ze niet. Het topje gaat gewoon een stuk de lucht in.
Zoals de hele voorstelling vol spitsvondigheden en grappen zit, zo heeft ook het einde nog verrassingen in petto. Eind goed al goed, zoals het sprookjes betaamt. Maar wat voor een sprookje heeft Froe Froe ervan gemaakt! Inhoudelijk is de “kakmama” toch niet zo’n slechte moeder, integendeel. Ook de moraal ontbreekt niet, maar die geldt meer voor de ouders dan voor de kinderen: je kind wil liefde, wil op eigen benen staan, en jullie moeten hem bij zijn vallen en opstaan helpen. Dat is natuurlijk leuk meegenomen, maar het belangrijkste blijft de enscenering. Froe Froe maakt een zeer fantasievol en spitsvondig sprookje, waarin de gekste beelden van het scherm en het podium rollen, en waarvan het spelplezier van de spelers en muzikanten naar alle hoeken van de zaal spettert. Maarten Bosmans schittert in zijn grote personages en kleine (vrouwen)rolletjes, en ook als manipulator is hij heel, heel aandoenlijk. Gert Dupont, Ilse Uitterlinden en de muzikanten Frank Vanweddingen en de fee Amarylis Uitterlinde spelen even aanstekelijk.
Conclusie/moraal: niet alleen kinderen vanaf 6 beleven veel plezier aan deze productie, ook als volwassene geniet je van de vormvondsten, de dubbele lagen in verhaal en spel, en van deze bijzondere theatervorm à la Froe Froe.
Nog tot en met 29/12 en dan in april weer op reis door Vlaanderen en Nederland.
Info: www.froefroe.be
|
| Dit artikel werd reeds 137 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|