| Troebelroes | 10 Augustus 2006 |
Halleluja! Eindelijk eens een jeugdtheatervoorstelling die niet zoeter smaakt dan een carré confituur. Halleluja! Eindelijk eens een rol waarin Joris Hessels géén triestig-schattige puppyblik opzet, maar toont dat hij als acteur ook ballen aan zijn lijf heeft. Troebelroes van Theater Antigone is hondsbrutaal jeugdtheater, en dat vinden wij – onze mond spoelend na de zoveelste stroperige troetelbeervoorstelling – een hele verademing. Een paar mankementen in regie bederven af en toe de pret, maar over het algemeen hebben wij ons met spel en tekst wreed geamuseerd.
In een verlaten pand bereiden twee jonge ridders zich koortsachtig voor op de climax van hun missie: de ontmoeting met de Ene, de het wakkerkussen van de Onkusbare. Als twee guerillero’s verschansen ze zich in het nihilistische decor van hun fantasie: buiten is het oorlog, alleen zij zijn de ware strijders van de liefde, alleen zij doen wat moet gedaan worden. Ludo en Werner, Werner en Ludo: ze zijn er klaar voor. Natuurlijk moet hun heldhaftige strijd op pellicule vastgelegd worden, en in de rol van amoureus object casten ze de schuwe Rosette, die ze in naam van de liefde terroriseren zoals alleen jongeren dat kunnen doen. Dan is het moment aangebroken van de slotscène…
‘Mijn verlangen is een tijger in een luciferdooske, een walvis in een regendruppel, mijn lief abrikooske.’ Powerpoëzie, turbotaal, plak er wat ons betreft een hippe term op, maar het ritme van de tekst is verschroeiend en de postmoderne poëten geven er trouwens niet alleen met woorden een lap op. Hun verbale steekspel is intellectueel-clever en bijzonder grappig, alleen jammer dat er door de soms slordige zegging hele delen van verloren gaan. Maar passons, erger is de structurele onbeweeglijkheid in de verhouding tussen denker Werner en doener Ludo. Van Malderen en Hessels spelen weliswaar op speed, maar hun energie sorteert niet voortdurend effect door het feit dat de verhouding eendimensionaal blijft, nauwelijks evolueert. Na een tijdje ontaardt de interactie tussen beide in oppervlakkig schreeuwtoneel – een occasioneel moment van verstilling had wonderen gedaan. De momenten van twijfel die beide ridders kennen tegenover de uiterste consequentie van hun queeste hadden een verdiepende functie kunnen hebben, maar ze overtuigen onvoldoende, er wordt te snel over deze momenten heen gespeeld. Nog een geluk dat de schuchtere rol van Caroline Liekens voor wat meer reliëf zorgt. Wat overeind blijft is wel de opwindende roes van trouble; die met de sadistische mishandeling van Rosette gewelddadig seksueel wordt. Maar zoals de voorstelling zich bij het begin afvraagt: wiens schuld is dit eigenlijk?
|
| Dit artikel werd reeds 60 keer gelezen. | auteur(s):Evelyne Coussens |
|