| Afscheid van Willy Malysse. | 14 Juli 2006 |
Onverwachts is op 11 juli 2006 in Heule Willy Malysse overleden, de man die zich in Kortrijk meer dan twintig jaar vooral voor Limelight heeft ingezet, het kunstencentrum waarvan hij in 1980 medestichter was.
Malysse werd op 12 juni 1947 geboren en engageerde zich voor een ruime kunstbeleving vanuit een linkse sociale bewogenheid, iets wat door het conservatieve Kortrijk noch door de subsidiërende overheid altijd gehonoreerd werd. Het lag in zijn bedoeling van Limelight, dat zowel op het vlak van film, theater, muziek, en plastische kunst actief werd, het “artistiek avant-garde centrum van West-Vlaanderen” te maken. In opeenvolgende raden van bestuur bracht hij zakenmensen én mensen met gezag en politieke invloed samen, buiten elke partijpolitieke inmenging evenwel. Hij streefde ook en vooral naar een betere verstandhouding tussen de kunst- en de bedrijfswereld. Kunst zag hij niet enkel als een bevragen van het leven en de sociaal-politieke ontwikkelingen, maar ook als een voortdurend in vraag stellen van het culturele en artistieke gebeuren zelf. In een uitgebreid vraaggesprek in Knack-magazine van 4 december 1985 formuleerde hij zijn stelling aldus:
|
“Cultuurwerk is culturele research, onderzoek op het vlak van de vernieuwing van de cultuur. Wat de bedrijfswereld nu doet is research op economisch en maatschappelijk vlak. Wanneer die twee elkaar niet vinden, krijg je een heel onvolledig beeld van de maatschappelijke ontwikkeling. Limelight moet zijn artistiek avant-gardewerk scherper gaan formuleren en doen en de raad stelt zich borg om oplossingen te vinden inzake financiën. Zoals in de industrie heb je ook in de cultuur het verschijnsel van de doorstroming. Er is een avant-garde die misschien niet het grote publiek bereikt, maar waarvan de kwaliteit toch doorbreekt op langere termijn. De research die daar aan vooraf is gegaan heeft invloed op het algemene peil van de cultuur van die tijd” |
Om het vijfjarig bestaan van Limelight luisterrijk te vieren werd onder meer de Parijse groep Urban Sax uitgenodigd en in het kader van de Sinksenfeesten aan de bevolking gepresenteerd, wat meer dan tienduizend belangstellenden op de been bracht. Daar kreeg Limelight niet alleen veel applaus voor, maar ook veel kritiek. Urban Sax was nu eenmaal niet de “fanfare” die sommigen hadden verwacht, maar wel een groep saxofonisten die rondom de eeuwenoude Broeltorens een heel nieuw geluid liet horen in een ongewone presentatie. Dat kunst, evenzeer als een industriële realisatie, ook een financiële inspanning eist, was velen blijkbaar ontgaan.
Over de noodzaak te investeren in kunst en cultuur had Willy Malysse een duidelijke mening:
|
“Men vindt investeren in cultuur hier altijd zo angstaanjagend duur omdat men cultuur en vorming veel te beperkt ziet. We zitten hier nog met een typisch naoorlogs denken dat opvoeding en vorming iets schools is, iets dat planmatig is afgelijnd. Vorming is echter het breder opentrekken ervan naar algemeen culturele, politieke en sociale vorming, naschoolse interessesferen ontwikkelen. In België vindt men het normaal dat onderwijs duur is, maar abnormaal dat cultuur geld kost. Je moet investeren in de mensen en in de ontwikkeling ervan. Indien het bedrijfsleven winst maakt dank zij de werkzaamheid van de mensen die er in dienst zijn, dan moet het bedrijfsleven ook in die mensen en in hun verdere ontwikkeling investeren.” (Knack, 4.12.1985). |
Kunst als een diepgaande reflex op het maatschappelijke gebeuren. Het is een oud zeer en Willy Malysse heeft er geregeld over gefilosofeerd en weleens tot in het utopische toe. Hij heeft moeten ondervinden dat er meer nodig is dan het verbaal verdedigen van standpunten om iets te bereiken. En de geschiedenis leert dat niet enkel een overheid wantrouwend staat tegenover kunst en kunstenaars.
De geschiedenis van Limelight is voor een groot deel de geschiedenis van Willy Malysse. Wat met vallen en opstaan in Limelight is gerealiseerd met zeer weinig vaste en ontelbare wisselende medewerkers en via de samenwerkingsverbanden die stilaan zijn ontstaan met andere Kortrijkse kunstorganisaties en initiatieven, is indrukwekkend en kan nagegaan worden in het boekje dat naar aanleiding van het definitieve einde van Limelight in december 2005 werd gepubliceerd. Daarin neemt ook Willy Malysse afscheid. “Kill your darlings” is zijn boodschap en hij roept op met nieuwe visionaire mensen aan de slag te gaan op het Buda-eiland in Kortrijk, wat inmiddels ook gebeurt:
|
“...kijk niet nodeloos lang achterom, vervang snel het herdenken door het opnieuw vooruit denken, durf bruggen achter je te verbranden. ...Stop de tirannie van de kunstmanagers en curatoren en geef de kunstenaarshuizen terug aan de kunstenaars en hun scheppend vermogen. Wij zijn slechts de boodschappers, niet de profeten.” |
De boodschapper is niet meer. Een aantal jaren met gezondheidsperikelen die echter zijn woord niet konden smoren, hebben hem te zeer ondermijnd en tenslotte geveld. We zijn hem onze herinnering verschuldigd.
Info: www.budakortrijk.be
|
| Dit artikel werd reeds 97 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|