Spektakel in de chapiteau.
Theater Froe Froe & Theater Stap brengen Rom | 24 Mei 2006 |
Een paar jaar geleden verraste Theater Froe Froe het publiek met een voorstelling in een heuse circustent: Freaks. De productie was geïnspireerd op de film Freaks van Tod Browning uit 1930. Het filmverhaal werd gevolgd van freaks – de circusattracties bij uitstek - die in opstand komen tegen een corrupte directeur. Met poppen en acteurs en actrices werd het spektakel opgevoerd, en met de typische Froefroe-theatertechniek om miniatuurtaferelen te spelen en die dan via videobeelden uit te vergroten. Je ziet een rij houten woonwagens op kleine schaal voorbijtrekken door de piste. Spelers manipuleren de poppen in zo’n woonwagen en die situatie zie je dan groot en vaak grotesk op het scherm.
De nieuwe productie Rom is ook gebaseerd op een film van Browning: The Unknown uit 1927, een van de laatste stomme films. Het is ook een verhaal dat zich afspeelt in een rondtrekkend circus, slechts met een paar freaks, terwijl bij de film Freaks echte dwergen, echte mensen zonder armen en benen, een echte Siamese tweeling en mensen met een vogelkop het filmdoek vulden (tot afschuw van het publiek. De film werd dertig jaar lang verboden, en groeide aldus uit tot een subcultfilm).
The Unknown kent meer een verhaal, een weinig romantisch liefdesverhaal van een meisje dat schijnbaar verliefd is op een man zonder armen, en zich juist daardoor veilig voelt. Maar allicht is er een kentering, en vormen opportunisme en corruptie de hoofdmoot. In The Unknown krijgen we een keiharde wereld te zien die geen medelijden kent en niets of niemand ontziet “tenzij de echte eerlijke liefde”, volgens Froe Froe. Daar kan zelf Browning niet tegen op. De theaterversie van Froe Froe volgt het verhaal en is een luchtig, soms een heel klein beetje eng verhaal, met veel humor in de enscenering en het spel, in de livemuziek, en in het aanwenden van poppen en figuren. Praktisch geen ‘echte’ freaks, en ook geen video-uitvergrotingen, maar wel is er de filmische opeenvolging van acts, zijn er veel humoristische vondsten in kleine details. Ook circusnummers ontbreken niet (zelfs Bruno de twee-beren-in-één, is terug van de partij), en Maarten Bosmans speelt weer de ‘slechte’.
Als je de rechthoekige circustent binnenstapt, word je geloodst naar een van de twee tribunes aan de zijkanten. Op de vier hoeken van het lange middenplatform staan installaties van een groot Mariabeeld, van een kapotte auto, van een stuk woonwagen. Daarrond en daarin bewegen zich freaky de mentaal gehandicapte spelers van Theater Stap. Als figuranten, en dat is zo in heel de voorstelling. De vorige productie waaraan Theater Stap meedeed was Donkisjot, samen met Het Toneelhuis. Daarin vervulden ze als circuspersonages de tegenpool van de Don Quichotte. Deze ridder van de droeve figuur wilde zijn fictie werkelijkheid maken, de Theater Stap-acteurs maakten hun gehandicapte realiteit tot fictie, tot show, tot een vorm van bekijkenswaardig entertainment. In de productie van Froe Froe zijn de tweedeklasse-ploegleden van Stap louter figuranten, en draven ze als paardjes op of lopen te snotteren achter een lijkkist. Bedoeling is dat de groep voor het begin van de voorstelling een bruiloftsstoet brengt, maar bij de première liep dat allemaal wat in het water. De première miste ook de nodige Schwung, maar hopelijk komt dat in loop van de zomermaanden en de lange speelreeksen in de tent wel in orde.
Rom gaat over rondtrekkende zigeunerartiesten, en de titel zal allicht van Roma afgeleid zijn. Het zigeunerverhaal begint met de miniatuur woonwagen die over de scène getrokken wordt door een paard. Uit de wagen vallen steeds kinderpoppetjes. Ondertussen wordt een verhaal in het Engels verteld en krijgen we de vertaling op ronde schermen geprojecteerd, zoals in de stomme film. Overal in Spanje liet de zigeuner op zijn trektocht kinderen achter. ‘En zo is het dus gebeurd, zo werden de zigeuners letterlijk over de wereld uitgestrooid’.
We maken kennis met Alonzo de messenwerper zonder armen, en Sarina het meisje dat wel een relatie wil hebben met hem, maar dan toch uiteindelijk valt voor de krachtpatser. Alonzo blijkt ook heel corrupt te zijn, hij steelt, en vermoordt de vette circusbaas Zanzi, de vader van het meisje, en ach, er gebeurt zoveel meer dat deze voorstelling aantrekkelijk maakt. Froe Froe haalt er van alles bij, maakt er surrealistische en absurdistische taferelen van, zoals de act van de krachtpatser die door paarden uit elkaar wordt getrokken. Er zijn de visuele poppen als running gags, en ook het spel van echte acteurs charmeert. Maarten Bosmans geeft als een verlicht machodespoot gestalte aan de slechte Alonzo die allicht in al zijn slechtheid ten gronde zal gaan. De muzikanten bepalen onder leiding van de componist Jan Van Outryve met hun zigeunerachtige klanken en melodieën de knotsgekke sfeer. Ogen en oren kom je tekort. Rom is een prettig fris spektakel, waarmee Froe Froe hoopt op internationale doorbraak.
Rom is een productie voor iedereen vanaf 8 jaar, en speelt in Vlaanderen nog tot en met eind september op verschillende festivals en plekken.
Info: www.froefroe.be
|
| Dit artikel werd reeds 163 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|