| Fred Delfgaauw speelt 25 jaar. Fred Delfgaauw, Minder is meer | 10 Mei 2006 |
Al 25 jaar maakt Fred Delfgaauw theater, en sinds 1982 is hij manifest op de planken als een bijzondere theatermaker met poppen en figuren. Hij manipuleert als geen ander maskers en lapjes stof tot levensechte personages. Als geen ander weet hij het publiek mee trekken in de illusie van het figurentheater.
Tegelijkertijd verstaat hij de kunst de illusoire code te doorbreken bij dat publiek, en speelt hij de twee lagen van een pop puur als materiaal en de pop als levend personage tegen elkaar uit. Het grote voorbeeld van die kunst van simultaan coderen en decoderen, is de scène met de babypop. Als een echte baby zit hij op de knie van Delfgaauw, maakt hij kirrende geluidjes, simt en zeurt, maar als hij zijn zinnetje niet krijgt, verandert hij in een monster: de kop wordt ingedeukt, en zo kijkt hij het publiek grommend aan. Delfgaauw zwiert hem door de lucht aan zijn armen en benen, “het is maar een pop, hoor”, maar een paar tellen daarna is hij weer de “echte” baby, en ga je mee in de illusie, en vooral in de magie van het spel der poppen.
Minder is meer is een jubileumvoorstelling. Met fragmenten uit o.a. Mozart, of Kronkels of uit Droom (naar Macbeth, en een van zijn kindervoorstellingen die hij in het begin van zijn carrière maakte). Maar het is meer dan een best-of geworden. Delfgaauw verhaalt aan het publiek zijn evolutie, zijn theatermiddelen, om met steeds minder materaal steeds meer magisch theater te maken, steeds meer ‘effect’ bij het publiek te bereiken. Hij confronteert het publiek met direct, herkenbare emoties en met rake typeringen. Dat alles gebeurt met de nodige relativerende humor in de teksten, en met wijsgerig klinkende oneliners,. Voeg daarbij ook een grote waaier van stemmetjes, van stemmingen, en de visuele gags en onverwachte wendingen van codering en decodering, en je hebt het totaaltheater van deze ene man op de planken.
Wat doe je om je jubileum te vieren? Delfgaauw wilde zo graag eens van op de planken een praatje maken met het publiek. In een leeg theater, met alleen hijzelf en zijn twee tassen lapjes, poppen en maskers. Ook wilde hij zingen, maar dat zag zijn regisseur niet zo zitten. Delfgaauw toont zich als zichzelf en niet als een meespelend personage dat zijn antagonisten zelf bespeelt. Hij toont zich in deze productie ook echt als dé manipulator van zijn creaties en creaturen. Eerst ontdekte hij zijn stem. Door een andere stem op te zetten kon hij al op de lagere school jongetjes pesten. Zijn stemmen zorgen er nu nog voor dat hij heel wat reclameboodschappen en Disney-films kan inspreken, een baantje dat veel geld opbrengt, waarmee hij zijn Peer-theater in Gorkum heeft kunnen bouwen en uitbaten. Delfgaauw vertelt graag verhalen, en geleidelijk aan evolueert hij van verteller naar manipulator van de stemmen van personages. Door alleen de personages aan het woord te laten, maak je het verhaal directer. Die personages kun je dan uitbeelden door louter je handen te bewegen. Je zet er een spotje op, je beweegt ze met bijpassend stemmetje en het publiek ziet direct in die handen levende personages. Een masker, een jas, een arm in een mouw, een handschoen, een schaduw, een lichtvlek, een rood lapje, met kleine middelen weet Delfgaauw grote illusies op te wekken, die hij ook weer doorbreekt en daardoor relativeert. Zijn verhalen kennen een mooie dramatische opbouw, en door zijn spel en zijn stem maakt hij ze broos en kwetsbaar. De losse fragmenten uit zijn vorige producties babbelt en speelt hij vlot aan elkaar, in een rechtstreekse ‘dialoog’ met het publiek. Het einde duurt wat lang. Zijn poging tot zingen is kwetsbaar bedoeld, maar dat lukt niet helemaal. Maar dat kan het genot dat deze productie oproept, niet drukken.
Met deze jubileumproductie bewijst Fred Delfgaauw zijn talent om dit soort theater te maken. Samen met Neville Tranter van Stuffed Puppet Theatre (zie archief) staat hij op eenzame hoogte van het eenpersoons-figurentheater in de lage landen. Opvolging is dringend gewenst.
Natuurlijk is er ook een jubileumuitgave: een mooi uitgegeven boekje met veel foto’s en teksten over zijn ontwikkeling, over reacties van het publiek, zijn thema’s en theatergevoelighden. Fred Delfgaauw heeft een tijdlang voor De Volkskrant korte stukjes geschreven: Pleidooien. Daarvan staan er ettelijke in het boek: kernachtig en raak zijn het oproepen voor stilte, vrijheid, theater, enzovoorts. Krachtige stukjes die je van buiten zou willen leren om ze bij gelegenheid te citeren. Het boekje kost maar 10 euro, en na de voorstelling signeert Fred Delfgaauw ze.
Minder is Meer is o.a. te zien op het festival “Bewogen Figuren” dat van 12 tot 14 mei loopt in Ternat, Wezembeek-Oppem en Hoeilaart. Op de drie locaties vinden er routes plaats en zijn er korte en krachtige acts van Lejo (handcabaret), Meneer Winterberg (heerlijk absurd poppengefriemel), brengt Froe Froe ‘Carpetland’, is er het poëtische Floris en Blancefloer van Laika voor kleuters in een tentje, …. , Theater Tiret speelt een van hun laatste ‘Eefje Donkerblauw’, en in De Ploter in Ternat is er naast een avond Fred Delfgaauw ook Theater Taptoe e, I Solisti del Vento met Don G, en speelt De Maan ‘Bal’. Zie www.applaus.be of www.ccdeploter.be
Andere speeldata (o.a. 28 mei in Roeselare)
Fred Delfgaauw en info: www.delfgaauw.nl
|
| Dit artikel werd reeds 197 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|