| Prothese: Uppercut des duivels | 2 April 2006 |
Als gruwelsite Rotten.com bekend staat als ‘The soft white underbelly of the net’, dan vormt Abattoir Fermé daar de theatrale tegenhanger van. Het gezelschap grossiert in ‘trashtheater’ dat een stem geeft aan al wat luguber, freaky en afwijkend is. Ook de Unie der Zorgelozen zoomt in op wat doorgaans zedig weggemoffeld wordt, zij het dan vanuit een sociaalartistieke invalshoek. Beide groepen vinden elkaar in het Gentse Nieuwpoorttheater met Prothese.
Het aftellen op het scherm achter de lezenaar loopt mank: 7-8-3-6-4. Een gepaster beeld bestaat niet: deze ‘theatrale lezing’ werkt averechts en boort zich venijnig onder je schedelpan. Ze houdt het midden tussen een Hitleriaanse donderspeech en een occulte bijeenkomst van duivelaanbidders. Joost Vandecasteele raakt al snel op dreef en declameert een doorgedraaide versie van de wereldgeschiedenis. Hij bedient zich van de ‘petite histoire’ om de plaats van de mens daarin te duiden. Het is geen fraai beeld en de geschetste parallellen zijn pijnlijk confronterend: via de boekdrukkunst belanden we in één ruk bij ‘online’ porno, het artificiële België is een blauwdruk van het kruitvat dat Joegoslavië ooit was en de huidige discussie rond persvrijheid wordt gekoppeld aan de absolute afwezigheid ervan ten tijde van het nazisme. Een videowall spuwt gruwelbeelden (een mélange van geweld, dierenproeven en plastische chirurgie) en zet zijn woorden kracht bij.
Geert Six gunt ons geen adempauze en dendert verder op hetzelfde spoor, ook al mist hij de uitstraling van zijn voorganger: “beschaving is de afstand tussen de mens en zijn uitwerpselen.”, zo poneert hij. Daarop wordt die zogenaamde beschaving genadeloos afgebroken. Ook pakweg necrofilie is des mensen en het zijn de gekken (travestieten, mismaakten,…) die ware kennis bezitten. Terug naar de essentie, terug naar de uitwerpselen dus. Uit al die decadentie kan slechts een Apocalyps volgen, die meesterlijk verbeeld wordt door Vandecasteeles waanzinnige verontwaardiging. Hij heeft opnieuw het woord genomen en breekt een lans voor theater als medium. De kritiek en de tv, die voorgesneden koek serveren, krijgen daarentegen een bijtgrage snauw. Zijn opsomming van postmoderne onzinnigheden eindigt in een zonvloed van snippers.
Beide acteurs hebben ons tot nu toe meegenomen op een ontnuchterende ‘rollercoaster’ die geen spaander heel laat van het mensdom, een uppercut van je welste. Vooral wanneer ze putten uit eigen anekdotes hang je aan hun lippen en doen ze je vergeten dat dit in feite een lezing is die weinig van doen heeft met toneel an sich. Sporadisch worden die lappen tekst je wat teveel en waaiert je blik over het scherm dat je al even murw slaat. Het gebrek aan beeldende middelen wordt echter een topic wanneer Six voor zijn bezinnende slotpleidooi beschrijft hoe de postapocalyptische maatschappij er kan uitzien. Tussen smeulende lijken stijgt gelach op. Ook in het gruwelijke ligt schoonheid verscholen. De mens is er nog steeds en kan slechts naar de toekomst kijken.
Prothese staat met beide voeten in de stront van de realiteit en profileert zich in zijn ondertitel als ‘hulpstuk voor een nieuwe wereld.’ Dat is geen grootspraak.
Info: www.uniederzorgelozen.be of www.abattoirferme.be
|
| Dit artikel werd reeds 70 keer gelezen. | auteur(s):Thijs De Smet |
|