Dans en nog veel meer theater voor kinderen.
Krokusfestival van 25/2 tot en met 1/3 in CC Hasselt. | 9 Maart 2006 |
De tiende editie van het Krokusfestival in het Cultuurcentrum Hasselt was weer een goede editie, zoals in de beginperiode toen Barbara Wijckmans en daarna Paul Lambrechts als programmatoren opkwamen voor het recht van kinderen op goed theater. Gerhard Verfaillie stelde met zijn ploeg een mooi programma samen met veel Belgische premières, en een heuse coproductie: Questo Ricordo, een dansvoorstelling met alleen jongens en mannen op het podium.
Gekoppeld aan deze dansvoorstelling vond er een colloquium over hedendaagse dans en jongeren plaats. De bedoeling was dat dan ook een publicatie Van de dans af/gezien zou verschijnen over de geringe belangstelling in de jeugdprogrammering voor dans. Maar deze bundel met interviews was nog niet gedrukt, en volgt nog. Bespreking volgt dus noodgedwongen later. Ik moet eerlijk zeggen dat ik tijdens de rondjes panelgesprekken van de makers en van de jeugdprogrammatoren weinig bijgeleerd heb. Bij de makers (een dansdocente, de maakster van Questo Ricordo, en mensen van Kopergietery en Fabuleus) draaide het gesprek vooral om wat de potentiële voor- en nadelen zijn om kinderen en jongeren in producties te brengen. Die zijn ‘fris’, maar die frisheid verdwijnt dan weer als ze dat moeten herhalen. Als probleem werd ook ervaren dat het publiek concrete verhalen verwacht, en dat dat net tegen hedendaagse dans ingaat. Het verbaasde mij dat niemand de studie van Liesbeth Wildschut van de Universiteit Utrecht aanhaalde. Bewogen door dans, de beleving van theaterdansvoorstelling door kinderen. (uitgeverij Universal Press, Veenendaal, 2003). Zij komt tot de conclusie dat kinderen liever en beter een zgn. abstracte voorstelling smaken dan een concreet verhaaltje!
De makers waren zich bewust van het geringe aanbod dansproducties voor kinderen en jongeren. Maar de vraag is nog kleiner. Zo werd het probleem doorgeschoven naar de programmatoren die dans te weinig programmeren. De programmoren schoven op hun beurt de zwarte piet door naar de leerkrachten die voor hun schoolvoorstellingen geen dans willen. En zo kun je het gebrek aan belangstelling natuurlijk verder doorspelen naar de ouders die de kinderen niet in die richting opvoeden, en dat gebrek ligt dus weer aan de maatschappij waarin we leven. Ik had eerlijk gezegd wat schwung verwacht, en zeker bij de programmatoren wat meer vuurwerk om - desnoods tegen alles in - er een erezaak van te maken dans voor kinderen te programmeren en daarvoor en daarrond alles te doen. Dat gebeurde helaas niet. Gelukkig was er de dansvoorstelling voor kinderen zelf, en die maakte veel goed.
Questo Ricordo is een productie van CCHasselt en Dans in Limburg. Het is een tedere dansvoorstelling voor jong en oud geworden. Vroeger, toen de kinderen nog klein waren, had ons gezin het vast ritueel als we aan zee verbleven en ergens uit eten gingen, om daarna in het donker langs het strand te dollen, in het zand te rollen, achter elkaar aan te rennen, te worstelen, lekker gek te doen. Nu, jaren later, doen we dat zelfs nog. (alleen de hond kan niet meer volgen). Ons gezinsspel werd bij mij direct opgeroepen door de beelden van Questo Ricordo (‘wat ik mij herinner’). Zeven jongetjes, drie jongvolwassen dansers en een oudere man creëren een vertederende sfeer door hun bewegingen, door hun collage van spelletjes, solo’s en groepsdansen en door de live muziek. Stilte en leegte wisselen af met druk doen, de beste willen zijn en zich dan kwetsbaar opstellen, met plagerig branie schoppen om dan in een hoekje te gaan zitten of bij een opa op schoot te kruipen. Een nostalgisch gevoel wordt krachtig én tegelijkertijd zacht opgeroepen. De choreografen Joke Laureyns en Kwint Manshoven weten met hun mannen een lichte weemoed op te roepen door de ruimtecomposities en de pure lichamelijke aanwezigheid van drie generaties jongens. Raak, aandoenlijk. Jongens waren het, jongens onder elkaar.
Daarnaast heb ik op het festival nog veel andere leuke en goede dingen gezien. Zoals de productie van Esther de Koning (zie aparte bespreking). De korte performances van (figuren)theatergroep Meneer Winterberg kon ik erg smaken. Augurken en andere groenten werden in een wild verhaal tot leven gebracht, afgeslacht en verorberd, en onder een grote lampenkap konden we een vis zien eieren leggen op woelige golven en tussen op drift geslagen vlotten. Heel koddig!
Leuk en ontroerend was de productie Engelen van het Nederlandse gezelschap Nochem & Van Luyn. Met drieën spelen ze het verhaal over een meisje dat dood gaat, bij engelen terecht komt, en tja, wat dan. Moeder en broertje blijven achter. Heel naturel ‘leeft’ het dode meisje bij de engelen en bij het gezin. De voorstelling is ‘Hollands’, in die zin dat er wat afgerateld wordt en veel ‘ettertjestaal' wordt gebezigd, maar toch weet dit (tot nu toe voor mij onbekend) jeugdtheatergezelschap heel precies de juiste snaar te raken, en niet in meligheid of smartlapperij te verzuipen. Met veel (relativerende) humor wordt een serieus onderwerp sereen en indringend gebracht. Voor mij mogen er wel meer van dergelijke producties gemaakt worden die compleet afwijken van de entertainmentindustrie voor kinderen, en die grote levensthema’s op een schitterende manier brengen.
De productie Engelen kreeg van de Hasseltse kinderjury de eerste prijs als beste voorstelling van het Krokusfestival.
Info: www.cchasselt.be
|
| Dit artikel werd reeds 97 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|