Topklasse danstheater.
Peeping Tom, Le Salon | 31 Januari 2006 |
De oudere generatie moet wijken voor de jongere. Deze “natuur”wet wordt heel schrijnend als in een huis de vader die incontinent wordt aan de kant geschoven wordt omdat de kinderen met kleinkind hun intrek komen nemen. Al dansend vertellen de (ex-)huisbewoners en passanten hun eigen verhaal, verliezen ze vaste voet op de grond, en palmt een kleine peuter de salon in. Ontroerend, humoristisch, schrijnend.
Peeping Tom is een dansgroep die met hun vorige productie Le Jardin internationaal succes had. De groep werd opgericht in 1999 door Gabriela Carrizo en Franck Chartier die bij C de la B van Alain Platel in ‘La Tristeza Complice’ en ‘Iets op Bach’ hadden meegedanst. Net als in Le Jardin speelt ook nu Simon Versnel mee, die bij Needcompany werkte. Zoals van mensen die bij C de la B of bij Needcompany gewerkt hebben te verwachten valt, brengen ze bij Peeping Tom ook een amalgaam van dans en theater en liefst nog gemixt met andere kunstdisciplines. In eerste instantie willen zij door hun bewegingen, tekst, setting een sfeer oproepen, een sfeer die je bij de keel grijpt. Op de tweede plaats is er het verhaal. Bij Le Jardin laat een film de toeschouwer kennis maken met een aantal personages in een zinderend stadsnachtleven. Daarna ontwaken ze op de scène in een tuin, en valt alle status van de personages af. Ze verglijden tot ‘normale’ mensen, die last hebben van ouder worden en kwaaltjes die een vlotte beweeglijkheid afremmen. Ze hebben moeite met de voortzetting van ‘reële’ relaties die als nachtelijke esbattementen gestart zijn. Wat bij die productie opviel waren de sterke dansscènes en de symbiose tussen theater en dans.
Die sterke mix van dans en theater zit ook in Le Salon. Het trio wordt aangevuld met danser Samuel Lefeuvre (die ook meedeed in ‘Wolf’ van C de la B). In Le Salon geen film, maar wel live gezongen klassieke muziek (door mezzo-sopraan Euridike de Beul). Deze keer speelt het gebeuren zich niet af in een tuin onder heldere zon, maar in een afgeleefde ruimte, die uitkomt op een gang tussen twee huizen, een vervallen salon, waarin een oud bed staat, en waar uit een aftandse piano valse noten klinken. Een oude vrouw wordt door verpleegsters weggevoerd, de oude man blijft achter. Jonge mensen met een kind palmen de ruimte in. Het klinkt allemaal banaal, maar Peeping Tom maakt er iets fantastisch van. Bijwijlen krijgen we surrealistische beelden te zien, zoals een hoofd dat uit de sprei van het bed steekt . De oude man krijgt wat later incontinentieproblemen, wordt opzij geplaatst, en ook hij wordt op het einde weggehaald. Ondertussen hebben een koppel samen met het kind de kamer bezet, en komt ook herhaaldelijk een jonge man over de vloer.
Verhalende theatermomenten lopen vlekkeloos over in dansscènes. De bewegingen zijn vaak gedurfd en acrobatisch en eisen een sterke fysiek. Zo is er bijvoorbeeld een duet van afstoten en vooral aantrekken tussen de man en de vrouw, waarbij het kind van twee jaar constant tussen hun kussen en rondzwieren mee tolt. Een vijf kwartier word je als toeschouwer meegezogen in een realistisch, soms naturalistisch decor en spel. Dat spel groeit uit tot een groteske, waarin de situaties scherp en hard geëtst worden en een diepgang ondergaan in de danspassages. Het geheel weet een spanning op te bouwen in een schrijnend verloop van de personages. Die ‘levensellende’ levert ook veel humoristische situaties en dialogen op, wat de productie nog aangenamer maakt om naar te kijken en om ze in al haar verwonderende momenten te bewonderen.
Info: site.voila.fr/peeping.tom
|
| Dit artikel werd reeds 72 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|