Het bezwerend spel der dingen.
Benjamin Verdonck met wewilllivestorm | 24 Januari 2006 |
Op de scène liggen en hangen veel touwtjes, her en der staan objecten, de meeste met een doos of een paardendeken erover. Benjamin Verdonck komt op, begiet heel lang een bak papieren bloemen. Nu staan de bloemen nog recht, op het einde van de voorstelling hangen ze slap over de rand van de bak. Een omgekeerde wereld? Misschien, wat we wel gezien hebben is een andere wereld: een wereld waarin niet door de mensen gepraat wordt, maar waarin als het ware de voorwerpen praten. Een pluchen hobbelpaardje, een kartonnen huisje, een balletje, een Ikea-krukje en zoveel meer zijn er als object an sich aanwezig. Ze dienen zich niet aan als metafoor. Het zijn de objecten die als het ware zelf praten, zelf een vooruitgang maken door de touwtjes. Die touwtjes heeft dan wel de speler in handen, die als een goochelaar geassisteerd wordt door zijn zwijgende vader en door een bevriende muzikant die opzij zit en af en toe een snaarinstrument betokkelt.
Deze productie zou een Alibi-voorstelling kunnen zijn, waarin de geest van Daniil Charms rondwaart. Ik verklaar mij nader:
Pat Van Hemelrijck en co van het Alibicollectief prullen en knutselen graag met alledaagse (speelgoed)voorwerpen. Het alibicollectief laat het materiaal voor wat het is, maar doet er dingen mee, die je niet aan dat object zou toeschrijven. Ding-theater dat de fantasie van de toeschouwer prikkelt en de toeschouwer aanzet om de dingen in de omringende wereld anders te bekijken. Het alibicollectief bezorgt met zijn producties een alibi om even ergens anders te vertoeven, om totaal nutteloos te denken, om de verbeelding aan de macht te laten zijn. Dat alles gebeurt hier nu ook in de productie van Benjamin Verdonck. Een pluchen paardje kan ineens zijn hoofd knikken, een papieren bootje zweeft door de lucht, kartonnen huisjes kantelen, een brood glijdt weg van de tafel, een ei hopt over de tafel, een dode kat wordt letterlijk leven ingeblazen. Het spel groeit uit tot een spel der dingen. En op die golflengte drijf je mee. Benjamin Verdonck weet een spanning op te bouwen, elke act met een ding wordt langzaam aangezet, soms tergend langzaam, door zijn bewegingen, door zijn blik naar de toeschouwers of naar zijn vader Hij bezweert ze. De dekens worden een voor een ergens afgehaald en opgevouwen, de touwtjes worden in grote gebaren getrokken. Hij kijkt de objecten indringend aan, hij bezweert ze, hij prikkelt.
Onder dat an sich nutteloze spel schuilt voor mij een existentiële onderlaag. De vaak angstige blik in zijn ogen, de hoekige en plotse bewegingen, het ineenkrimpen, om dan heel voorzichtig uit de krampachtige houding los te komen: dat alles geeft een angst weer om geen grip te krijgen op de chaos rondom, op het theater, op het leven zelf. Ik associeer dit spel van Verdonck met teksten van Daniil Charms, die absurdistische verhalen schreef. Nutteloze, rare verhalen over rare mensen die niets doen uit zichzelf . Korte anekdotes, van een paar regels tot een bladzijde. Maar in vele verhalen schuilt een angst om te leven. Kan ik dit leven wel aan? Ben ik niet nutteloos in deze prestatiemaatschappij? Verdonck maakt losse verhaaltjes zonder taal, met objecten. Met ook een angstige ondertoon: kan ik deze omringende absurde chaos wel aan, sta ik hier niet moederziel alleen nodeloos te wezen?
Hebben mijn bezweringen effect?
Deze productie is een verdere stap in de producties van Verdonck. Hij daagt de wereld uit, door dagenlang in een boomhut te vertoeven, door zich - als politiek statement over de oorlog in Irak- in een kot op te sluiten met een varken. Vorig seizoen maakte hij met Willy Thomas ‘313, misschien wisten zij beter’ met de eekhoornverhalen van Toon Tellegen. Ook in die productie gebeurde er al veel met voorwerpen, zoals met omgekeerde kopjes zandvormpjes maken, of poppetjes en beeldjes op een rijtje zetten. Met wewilllivestorm gaat Benjamin Verdonck daarin verder, en kunnen we een uurtje lekker genieten van zijn spel, samen met vader Herman en vriend-muzikant Tomas Desmet.
Ik hoop dat er eens een productie samen met het Alibicollectief uit kan groeien. Hun gemeenschappelijke noemer is: het spel der dingen. Een mengeling van de nonchalante koldereske impulsieve stijl van Van Hemelrijck met de esthetiserende theatraliteit van Verdonck, zou mooi zijn...
Nog tot eind februari.
Info: www.benjamin-verdonck.be
|
| Dit artikel werd reeds 52 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|