De film is beter.
Berlin brengt IQALUIT | 15 Januari 2006 |
Oei, "I’ve lost you". Stilte, gekraak, nervositeit, maar dan het verlossend "hallo Maasmechelen." De verbinding tussen Iqaluit en Maasmechelen liet even op zich wachten, maar dan is ze er, en kan de voorstelling van Berlin beginnen. Met heel veel film, en met het personage Kate (Caroline Rochlitz) op de scène, die live via een internetprogramma contact heeft met haar antagonist Mr. Vinnie (Vinnie Karetak) in het geïsoleerde hoofdstadje van Nunavut, een stuk land van de Inuit in het noordoosten van Canada.
Iqaluit is deel twee van de Holoceen-cyclus die Berlin opzet. Jeruzalem was het eerste deel, een schitterende filmprojectie op drie schermen met beelden en interviews van en over de bevolkingsgroepen die Jeruzalem als hoofdstad en heilige plek claimen. Holoceen 2 belicht een stad aan de andere kant van de wereld: Iqaluit, een klein stadje, een tegenpool van de turbulente metropool of politieke explosiehaard. Deze keer bestaat de voorstelling niet alleen uit filmprojectie, maar wordt er ook live gespeeld en live gecommuniceerd met het hoge noorden, via skype dat telefoneren van computer naar computer mogelijk maakt.
Beelden op groot scherm: luchtbeelden van een ver gelegen versteend lavaveld. Er wordt ingezoomd, we krijgen contouren van een dorp, een stadje. Iqaluit, een stad in een verlaten omgeving, de hoofdstad van de Inuit. De term Eskimo wordt eigenlijk niet meer gebruikt. Eskimo betekent “mens die rauw vlees eet”. De stem legt uit dat dat wel klopt, maar nu heten ze Inuit, en dat betekent gewoon ‘mens’. Er volgt uitleg over de stad: als je zes kilometer rijdt, heb je het gehad. Er zijn grote problemen met het afval, de geïsoleerde situatie: het stadje is slechts per vliegtuig te bereiken, of een paar maanden via de boot. Probleem is ook het grote aantal zelfmoorden.
“Ik mag er niet aan denken”. Daarmee begint het live-gedeelte, en ontspint zich een associatief opgebouwd verhaal op tekst van Ivo Michiels. Een verhaal over contacten tussen de vrouw van hier en een man van daarachter, 4500 km ver en 35 graden kouder. De nieuwsgierigheid van de vrouw om het land, de stad, de mens te leren kennen is zo groot dat ze er naar toe gaat. Een queeste die ook een existentiële zoektocht is naar zichzelf. Via de telefoon, via internet zijn er gesprekken en beelden. Ook de dochter van de vrouw en de zoon van de man komen in deze expedities voor. Gesprekken over taal, mijmeringen, klank- en woordspelletjes, woord- en beeldassociaties wisselen af met documentaire en spelbeelden op het scherm. Af en toe is er interactie tussen het live-gesprek en de filmbeelden. De sfeerdocumentaire maakt toch het meeste indruk: het alledaagse leven van de Inuit in de huidige maatschappij dat afwijkt van onze clichébeelden over iglo’s en eskimoneusjes. Oude vrouwen die kaarten en mens-erger-je-niet spelen, mannen die op zeehondenjacht uitvaren, de blikken bier die via het haventransport naar de stad worden gehaald, het discovertier. Maar er is ook een beeld van het traditionele steenmannetje dat de weg wijst, en beelden van het noorderlicht. Er zijn de sfeervolle beelden van de stad, van de man en zijn met de gsm bellend zoontje, van de tocht van de vrouw door de stad, beelden van het meisje dat wandelt langs de weg, en dat in het landschap opgezogen wordt. De voorstelling eindigt met beelden van een modeshow van Eskimo-couture met beatgestamp. Het is een schril contrast met de beelden en klanken die daaraan vooraf gingen. De man uit Iqaluit bedankt ons, en hoort ons applaus.
Iqaluit is weliswaar een sfeervol document, en het live communiceren via internet zou een grote meerwaarde kunnen hebben, maar dat alles komt er niet echt uit. De docubeelden en het spel met tekst gaan hier niet echt samen. Het blijven twee losse dingen die niet samen vloeien. Er is geen hechte symbiose. Vaak denk je dat de teksten van de man ook vooraf hadden opgenomen kunnen worden, en dat er een dialoog plaatsvindt tussen de Kate op de scène en de personages op de film. Van wat als intrigerend live contact wordt aangekondigd is te weinig te merken. Gelukkig maken de filmbeelden over dit onbekend stadje op de noordpool veel goed.
Info: www.berlinberlin.be
|
| Dit artikel werd reeds 44 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|