| Au nom du père – Eric De Volder | 25 December 2005 |
Adembenemend. Zo zou je Au nom du père van Eric De Volder in één woord kunnen noemen. De voorstelling is een coproductie tussen Het Toneelhuis en Ceremonia. Veertien acteurs. En een groot podium. Een uitdaging voor De Volder. Hij legde de basis voor deze productie twee jaar geleden met Het Laatste Avondmaal. Het was een improvisatievoorstelling waarin twee poppen centraal stonden. Een man en een vrouw die zich opmaakten voor een romantische ontmoeting. Hun rendez-vous ontspoorde echter compleet en zou uiteindelijk een fatale afloop kennen.
In Au nom du père staat opnieuw een koppel centraal. Ze kennen hun gelijke in een pop die voor het grootste deel ergens op scène ligt. De verhaallijn is eenvoudig, maar heeft een grote maatschappelijk herkenbaarheid. Tryphon Muys wil kost wat kost een kind van zijn vrouw Quintine, maar beseft dat zij hem er geen zal schenken. Hij is radeloos. Hij went zich zelfs in absolute wanhoop naakt tot de maagd Maria en rukt het kind uit haar armen. Het enige wat hem rest zijn de brokstukken van het Jezusbeeld. Tryphon heeft zichzelf en zijn vrouw een ultimatum gesteld. Wat hij echter niet weet is dat er een kind is. Een foetus van drie weken oud. Braaf Pietsjen. Hij becommentarieert het gebeuren en is vooral streng in zijn oordeel tegenover zijn vader. Naast vader, moeder en ongeboren kind zijn er nog de zusters van Quintine. Hun venten en hun kinderen. Ze zien het tragische verhaal ontstaan en groeien, maar kijken passief toe.
De sfeer de voorstelling uitstraalt is bevreemdend en tegelijkertijd herkenbaar. De witte, gegrimeerde gezichten van de acteurs geven hun personages iets clownesk. Iets tragisch ook. Hun groteske speelstijl versterkt deze sfeer, maar het geheel is op hetzelfde moment ook zeer herkenbaar en toont de menselijkheid, de kwetsbaarheid en de nietigheid van de figuren. Enkel Braaf Pietsjen ontsnapt hieraan omdat hij als commentator enigszins buiten het verhaal staat. De voorstelling heeft ook iets filmisch. Zo zijn de scènes duidelijk afgebakend door black-outs en kent de voorstelling veel verschillende, sterke beelden. Beelden die ondersteund worden door een strakke belichting en dramatische muziek: bijvoorbeeld waneer Tryphon met de Quitine-pop danst en Quintine met de Tryphon-pop. Opnieuw blijkt de zwakte van de mens. De mens die als lappenpop afhankelijk is van en bepaald wordt door zijn sociaal netwerk.
Het hoogtepunt van deze voorstelling is de schitterende slotscène. De poppen Tryphon en Quintine worden elk door vier acteurs gemanipuleerd. Ze worden naar een tafel gebracht en houden hun Laatste Avondmaal. Een rij mensen op de achtergrond kijkt toe. Ze houden een soort van wake bij dit schouwspel en besluiten met een dodenstoet. Zowel door hun aanwezigheid als door de tot in detail juiste en beheerste bewegingen van de poppen, krijgt deze scène een sterk ritueel karakter. De poppen stralen een tragische rust uit. Een rust die eeuwig zal duren.
Info: www.toneelhuis.be
|
| Dit artikel werd reeds 73 keer gelezen. | auteur(s):Kerensa Verhoosel |
|