Gezocht: PUBLIEK!!
In FLAVORIA kunnen verliefde winkelkarretjes muziek maken.
Alibicollectief met beeldinstallatie SLAK | 21 December 2005 |
Het Alibicollectief van Pat Van Hemelrijck heeft het moeilijk. Al vijftien jaar is het collectief actief in het beeldende, muzikaal en absurdistische theater, en groeit het artistiek, maar het publieksbereik schiet niet de hoogte in. De subsidies zijn met een kwart teruggeschroefd door Anciaux, terwijl de theatercommissie méér had geadviseerd. De commissie vond dat hun vorm van uniek beeldend theater moet kunnen blijven bestaan, dat het experiment gevoed moet worden, dat de uitstraling op ander theater onmiskenbaar is, en dat het collectief een onmisbare biotoop in het theaterlandschap is. Maar de minister heeft niet geluisterd. Vandaar dat het Alibicollectief het moeilijk heeft. De plek aan de Vooruitgangstraat bij het noordstation in Brussel kunnen ze nog behouden. Die ‘smaakmakerij’ werd afgelopen weekend omgedoopt tot Flavoria. De administratieve en technische krachten verlaten het collectief. Pat Van Hemelrijck staat er nu alleen voor, weliswaar omringd door een schare van gelijkgezinde en enthousiaste kunstenaarbroeders, maar met een klein publiek.
De opdracht van de overheid luidde: "Uit de schaduw treden, meer zichtbaar worden binnen het Vlaamse theaterlandschap".
Pat antwoordt: “Wij willen niet liever, maar dan moet dat landschap ons wel een theater, een platform bieden.”
Het Alibicollectief experimenteert, onderzoekt cross-overs in beeldend theater, speelt met objecten, combineert oude en nieuwe technieken, beweegt zich tussen film, video, en beeldende kunst, maakt allround theater.
“Door de aard van het beestje spreken wij een kleiner publiek aan, en ook door het uitvergroten van deze thea¬tervorm (mits enkele uitzonderingen) bereiken wij het grote publiek niet. De charme van dit genre zit 'em nu net in zijn beperkingen, in de details, wij bespelen de maquette van de grote scènes, wij moeten niet in één keer de grote zaal proberen te vullen, maar wel drie, vier keer de kleine, wij moeten de kans krijgen een publiek op te bouwen.”, aldus Pat Van Hemelrijck.
Het Alibi Collectief probeerde in het weekend voor Kerstmis een promotionele stunt uit te halen, door de smaakmakerij om te toveren tot Flavoria en daarmee wat media-aandacht te krijgen.
In zijn niet uitgesproken, maar alleen gedrukte speech formuleert Pat Van Hemelrijck de theateraal-existentiële noodzaak van Flavoria zo:
Niet het Beloofde Land, wel een plek waar het goed vertoeven is, een ruimte die bol staat van creativiteit en ver¬beeldingskracht. Maar die evenzo een onbeschutte werkplaats is, hier schuwt men het artistieke risico niet, hier valt men van de ene verbazing in de andere. Een beetje 'Tuin der onlus¬ten', ietwat Patafonie, hier waait de Patagonische wind, een pretpark, een speeltuin voor open geesten. Geen Disney- (sorry Walt) of Schoepen- (sorry Bobbejaan) land.
Flavoria, het heeft iets feestelijks met die -ia achteraan, zelfs iets sexy, iets floers als een exotisch parfum wanneer je het fluistert: Flavoria…
Het dekt geen echte vlag, maar eerder een label, een stickertje méér op je reiskoffer, een schildje op je wandel¬stok: je moet er minstens één keer in je leven geweest zijn.
Flavoria, een thuishaven voor strand¬jutters, troubadours en minstrelen, brocanteurs en bricoleurs, do-it-your¬selvers en kazjoebereirs. Naïeven en primitieven in de goede zin van het woord. Onnozele kinderen. Hier spreekt men Flaams, maar ook Flans und selbst ein bisschen Fluits.
Veel publiek is er niet afgekomen op de nochtans sympathieke productie van de Franstalige Brusselaar en kunstbroeder Max Van Der Vorst (het vroegere spa-mannetje). Samen met Mark Hérout laat hij twee winkelkarretjes op elkaar verliefd worden in de K.D. STORY.
In het Frans en ook wat in het Nederlands bezingt hij hun avonturen op de parking van de Colruyt of de Carrefour. Wat de muzikale voorstelling aantrekkelijk maakt, is dat de karretjes volledig gebruikt worden als muziekinstrumenten. Met plectrum, vingers en strijkstok worden ze bespeeld en kinken als violen, trompetten en slagwerk in al zijn variaties. Een inventief sympathieke, onderhoudende productie in een strak cabaretsfeertje.
Pat maakte van zijn productie SLAK (zie archief) een beeldinstallatie. Negen toeschouwers worden in een caravan gestouwd, en een half uurtje kijk je op een ouderwets tv-scherm naar een filmverslag over een antropologisch onderzoek naar de familiegewoonten van een “ikweniewa” Alakaloefstam. Absurd, verrassend, heerlijke nonsens-humor. De documentaire bewijst dat de Alakaloefs de uitvinders zijn van het Chinees schim¬menspel en zodoende aan de basis lagen van de cinema, en bijgevolg verant¬woordelijk zijn voor Het Blauwe Verschijnsel (de televisie) en dus ook van al wat daar uit voortkwam: Onze beeldcultuur!
De bedoeling is dat Pat intussen van alles ook nog rond, op en met de caravan gaat doen. Dat kan alleen maar de hilarische pret vergroten.
Het Alibicollectief heeft de artistieke inventiviteit, weet zijn rol van smaakmakend theaterlaboratorium uitstekend te vervullen, zet je aan om de wereld weer even anders te bekijken, maar mist dus één groot deel van het theater: PUBLIEK.
Info: FLAVORIA, Vooruitgangstraat 323, 1030 Brussel (Schaarbeek), 02-204 09 77,
alibi.collectief@chello.be. Een website is in de maak.
|
| Dit artikel werd reeds 43 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|