Kunnen kinderstemmen wraaklust temmen? NUNC vol muzikaliteit in Raisonnez. | 31 Oktober 2005 |
Met hun derde productie, Raisonnez, geven de mensen van NUNC duidelijk aan dat ze de risico’s niet uit de weg gaan. Meer nog dan in hun vorige realisaties, gaan ze nu een confrontatie aan tussen woord, spel en muziek. Benjamin Van Tourhout, die NUNC stichtte en leidt, wil niet dat zijn werk als muziektheater wordt bestempeld en met Raisonnez krijgt hij groot gelijk. De ruggengraat van zijn stuk is het gespeelde woord dat een hoge graad van muzikaliteit bevat. Het spreken en acteren van een speler wordt echter tegenover een a-capellakoor van jongeren geplaatst en dat in een tijd waarin instrumentale- en elektronische muziek schering en inslag zijn. De liederen die Ward De Vleeschhouwer componeerde en de arrangementen die hij maakte op muziek van Mendelssohn en Fauré scheppen niet alleen een gewijde sfeer. Het zingen krijgt hier de functie van het sprekende koor in een Griekse tragedie (dat oorspronkelijk wellicht ook een zingend koor was). Het drukt een hele gamma gevoelens uit en geeft op een eenvoudige manier wendingen aan. Het leidt een rondedans in, die ritueel wordt. Het is duidelijk dat Van Tourhout naar een manier zoekt om eerder geziene toepassingen niet te moeten nabootsen. Wat hij onder meer bij Eric De Volder, Dick vander Harst, Ceremonia en Het Muziek LOD kon zien en/of meemaken, wil hij nu op eigen kracht verder exploreren. Hij is een spoorzoeker die wel weet dat er nog nauwelijks nieuwe wegen te vinden zijn maar dat de bekende weg nog genoeg geheimen bewaart die kunnen geopenbaard worden.
Centraal in zijn experiment zet hij Leen de Veirman in een aankleding van monnik en ridder tegelijk. Zij is de dolende edelman Gilles de Rais die naar geen rede meer luistert, nadat zijn idool, de maagd van Orléans, de vuurdood is gestorven. Indien we de geschiedenis mogen geloven, vocht de Rais aan de zijde van Jeanne d’Arc, die hij als het symbool van opperste zuiverheid zag. Na haar dood wilde hij niet meer “raisonneren”. Hij verloor blijkbaar zijn verstand en gaf zich over aan wraaklust. Dit leidde tot perversiteiten, waaronder kinderverkrachting en moord. In het post-Dutrouxtijdperk, waarin misbruik van kinderen zich nog altijd manifesteert in kinderarbeid, kindsoldaten, kinderporno en –prostitutie, kan men Raisonnez zien als een toespeling daar op. Maar Van Tourhout en zijn medewerkers zetten gruwel om in gezang, en wat Leen de Veirman ook zegt en schreeuwt, hoe ze zich ook in haar meervoudige rol, kronkelt en draait, ze geeft zich nergens over aan realisme, maar blijft in haar spel een vreemde en vervreemdende gestalte.
Raisonnez ging in première in de Norbertijnerkapel in ’t Patershol te Gent, een ruimte die beslist een sfeer van onthechting opriep, maar ook voor afleidingen zorgde. NUNC mag er zeker van zijn dat Raisonnez ook in de zwarte doos van een doordeweeks theater kan boeien.
Na deze derde productie van de kleine en jonge groep, blijft de nieuwsgierigheid naar een volgende prestatie bestaan. Evenzeer echter blijft de indruk dat in de zoektocht naar een adequate vormgeving en symboliek de ontroering enigszins te kort wordt gedaan.
Zoals het de vraag is of heldere en frisse kinderstemmen de wraaklust van een ontspoorde volwassene kunnen temmen, is het ook de vraag of het volwassenenpubliek door de schoonheid van de vorm heen, nog wel de pijn voelt die het bij deze zou moeten voelen.
NUNC speelt Raisonnez nog op 2, 3 en 4 november 2005 om 20 u.30 in kunstencentrum nOna in Mechelen, Begijnenstraat 19.
Info: tel.: 015/ 20.37.80 of reservering@nona.telenet.be of nunc@pandora.be of www.toneelgroepnunc.be
|
Dit artikel werd reeds 57 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|