'Ne vis op 'ne velo
Alibicollectief speelt Pedalurgie.
Muziektheater op traag water. | 25 September 2005 |
Vanop de wal kijken we toe hoe een vlot gaat aanleggen. Een gammel staketsel met tuinfeesttent erop, waaronder muzikanten zitten, die fietspedalen trappen, en het waggelend drijvend vaartuigje langzaam vooruit laten schuiven. Het ziet er niet echt labiel uit, maar kantelen doet het niet, alhoewel het water enige voeten bereikt. Ze leggen aan, gooien het touw uit, en er ontspint zich een krachtig bluesy lied over 'ne vis op ne velo', in het Vlaams, Brussels, Frans, Engels, of toch
|
|
Pedalurgie
|
wat ervoor door moet gaan. De toon is gezet, de schwung zit erin, en achter de muzikanten trekken we in stoet naar het clubhuis van de zeilkring van Grimbergen. In het gelag krijgen we de rest van het alibi-absurdistische muziektheater. Het is weer gniffelen, lachen, ondergedompeld worden in een nostalgische sfeer, en meedeinen op de golven van ritme en blues. Geen stillewatertoestanden, maar een in elkaar gevlochten en geknutselde kunstinstallatie en collage van beelden, film, muziek, tekst, liedjes en veel klankmakende prulletjes. Pedalurgie is een creatie van de hele groep, onder de bezielende leiding van Pat Van Hemelrijck, die zich zelf voor deze productie als “de Panamarenko van de Trage Waters” betitelt. Terecht.
Pedalurgie is niet alleen het fietsen als een vis op (of in) het water, maar gaat vooral over het fietsen langs het water, langs het kanaal. Lekker vlak, en toch sportief. Fietsen om het conditiegeweten van mannen van boven de veertig te sussen. Na het welkomstwoord van cyclotoerist Pat Van Hemelrijck krijgen we fragmenten uit het dagboek te horen van en man die met zijn boot van wal wil steken. Hij drinkt, oefent het zwemmen, eet ravioli en ontmoet fietsers die over het jagerspad razen en bij hem platte band rijden. Of fietsen ze gewoon sur place? Zoals de trendy vijftigers in sportoutfit die we op filmpjes zien "afzien" in hun bewegingen, in het verkeer en de sociale contacten, en dan blijken dat gewoon hometrainers op straat te zijn. Dat is het enige beeld dat ik hier verklap. Ik kan alleen maar garanderen dat er hele leuke plots in de filmpjes schuilen. Na het schateren volgen natuurlijk de momenten van rust, volgens het bioritme van de blues. Daar zorgt levende Brusselse blueslegende Little Jimmy wel voor. Hier in het clubhuis voelt hij zich thuis, hij staat hier alle dagen achter de toog, kent de schippers, hun avonturen, hun verhalen, en weet de gevoelens en de absurditeiten des (schippers)levens heerlijk kras te vertolken. Hierbij wordt hij begeleid door de componist Koen Van Roy, samen met diens muzikanten Bert Bernaerts, Jon Birdsong, die met hun blaasinstrumenten, harmonium en percussie een nostalgisch, authentiek R&B-sfeertje laten golven. Elvis Peeters zorgde voor de liedjesteksten, die vaak een rake kwinkslag maken. Hij schreef ook de rest van de teksten. Dat zorgt zelfs voor een verhaalstructuur in deze alibiproductie! Maar de dagboekfragmenten die Little Jimmy, als schipper die van plan is eindelijk eens uit te varen, voorleest, getuigen te vaak van een meligheid. Slechts heel af en toe vonkt daaruit dan een genstertje echte humor. Maar ach, dat neem je erbij. Voor de rest is het lekker gniffelen en genieten van het spelen als kinderen door deze oudere mannen. Een spel van objecten, woorden, klanken, knutselarij, een spel dat zoals de luchtmachines van Panamarenko vernuft en spitsvondigheid in zich heeft. Maar het vlotje van Alibi kon al trappend voortbewegen. Voor hoe lang en hoe ver weet ik niet, maar die vragen zijn niet van belang als je deze voorstelling hebt meegemaakt.
Pedalurgie is een voltreffer voor op festivals en locatie-evenementen. Als er maar water is, en liefst nog een kanaal met aan de oever een café.
Info: koenvanroyweb
|
| Dit artikel werd reeds 87 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|