Het Toneelhuis opent het seizoen 2002-2003 met een bewerking van “Andromaque” van Jean Racine, in een regie van Luk Perceval.
|
Andromak
(c) Phile Deprez
|
Het gegeven. Het tekstmateriaal van “Andromak” komt uit “Andromaque” van de Franse toneelauteur Jean Racine (1639-1699), die zich op zijn beurt liet inspireren door verschillende versies van de Griekse mythe rond Andromache, de echtgenote van Hektor, de leider van de Trojanen in de Grieks-Trojaanse oorlog (volgens de overlevering 1193-1184 v. Chr.). Hektor werd door Achilleus gedood en Andromache wordt door Pyrrhus, zoon van Achilleus, gevangen gehouden, en blijkbaar ook (althans in de versie van Racine en Het Toneelhuis) haar doodgewaande zoontje Astyanax. Pyrrhus wil Astyanax laten leven indien Andromache met hem huwt. Maar Andromache wil haar dode Hektor trouw blijven. Tot ze tenslotte toch toegeeft aan Pyrrhus, maar met de bijbedoeling onmiddellijk na de huwelijksplechtigheid zelfmoord te plegen. Inmiddels is ook Hermione, die al langer Pyrrhus voor zich opeist, in actie gekomen en wordt een even bloedig als absurd drama ongenadig voltrokken.
|
Andromak
(c) Phile Deprez
|
De productie. Samen met zijn broer Peter heeft Luk Perceval een tekst geschreven waarin het drama van jaloezie en wraak, twijfel en ontrouw, tot de essentie wordt herleid. Geen woord te weinig, geen woord te veel. De vijf bedrijven van Racine tot één gebalde act teruggebracht. Niet zoals een Jan Decorte het zou doen, maar toch ook in een toneeltaal zonder franjes. Een optie die consequent wordt doorgetrokken in het decor. Het speelvlak is een smalle plank boven op een verhoogde berm. Vluchtheuvel of offerplaats? Eén verkeerde beweging en je valt op de glasscherven daar onder. Het kapotslaan van flessen op de harde decorconstructie snijdt door merg en been. De symboliek van het gedwongen en gevaarlijk dicht op elkaar te moeten leven, gedreven door verschillende passies (Israël-Palestina?), ligt voor de hand en de reëel aanwezige spanning versterkt nog de theatrale uitwerking. Vooral wanneer de spelers in hun wankel evenwicht met het kapotte flessenglas tegenover elkaar staan of elkaar omhelzen. Dat daarbij enkele dialogen verloren gaan in het gefluister in de microfoontjes, ook omdat je soms niet weet wie wat zegt, is nauwelijks een minpunt omdat de actie zo beheerst en helder is.
|
Andromak
(c) Phile Deprez
|
De regie van “Andromak” ligt in de lijn van “Asem”, de productie van vorig seizoen die is blijven nazinderen en terecht voor het jongste Theaterfestival werd genomineerd. Zoals dan het geval was, heeft Luk Perceval ook nu in zijn regie die strakheid aangehouden, dat zuinig omgaan met de middelen in zegging, handeling en aankleding om tot een maximale diepgang te komen. Dat kan je maar lukken als je de spelers tot éénzelfde hoogte weet te brengen en die homogeniteit bereiken Gilda De Bal (Andromak), Tom Dewispelaere (Pyrrhus), Peter Seynaeve (Pylades), Koen Van Kaam (Orestes) en Ariane Van Vliet (Hermione) tenvolle.
|
| Dit artikel werd reeds 179 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|