| Maatschappij Discordia is bijzonder | 5 September 2000 |
In Nederland is enige commotie ontstaan na het advies van de Raad voor Cultuur om Maatschappij Discordia, samen met nog andere belangrijke gezelschappen, geen subsidies meer te geven. Wat je vroeger aan kwaliteit bracht of betekende en hoe je die verworvenheden doorgeeft, is blijkbaar in de ogen van de overheid voor de toekomst van het theater van geen tel.
Ook in ons land is Discordia door geregelde optredens goed bekend en blijft men niet onverschillig ten overstaan van een mogelijk verdwijnen van deze manier van theatermaken. Tijdens de opening van het Theaterfestival 2000 in deSingel in Antwerpen trachtte Discordia-regisseur en goeroe Jan Joris Lamers in zijn State of the Union tragikomisch, bij momenten poëtische wijze het festivallend publiek deelachtig te maken aan het dramatische van de toestand. Het is de vraag of iedereen het zo begrepen heeft zoals Lamers het met zijn optreden als filosoferend bedelmonnik bedoelde.
Over hoe belangrijk Discordia wel was en is, getuigt de Vlaamse actrice Frieda Pittoors, die een aantal seizoenen bij dit gezelschap speelde. We citeren haar woorden zoals Alex Mallems ze optekende voor de speciale Theaterbijlage van De Standaard. Pittoors werd geïnterviewd naar aanleiding van haar rol in Dodendans (A. Strindberg) bij Het Gevolg.
“Het werken bij Discordia is heel bijzonder. Je krijgt namelijk een hele grote verantwoordelijkheid over het stuk waarin je speelt. Het is geloof ik wel bekend en er worden altijd grapjes over gemaakt dat ‘mensen die bij Discordia spelen nooit repeteren’. Dat moet natuurlijk wel op een bepaalde manier bekeken worden. Er wordt wel gedurende een maand of zes weken heel goed gepraat over het stuk, het wordt heel vaak gelezen, er wordt bekeken wat iedereen afzonderlijk van zo’n stuk vindt en het is inderdaad zo dat daar tot aan de première geen mise-en-scènes voor vastliggen. Maar aan de andere kant ben je zo bezig geweest die maand of zes weken, dat je voor het personage dat je speelt een verantwoordelijkheid voelt voor de mise-en-scène die daaruit moet ontstaan. Ik moet zeggen dat de acteurs die bij Discordia gespeeld hebben een zeer grote zelfstandigheid krijgen in het vinden van een eigen mise-en-scène, dat is wel een heel gedegen scholing voor iedereen die daar gewerkt heeft. Ik heb daar zelf ontzettend veel aan te danken: je verantwoordelijkheid nemen voor je deel in een stuk, voor het stuk ook wat je aan het spelen bent en daarbij heel erg aangewezen zijn op de andere mensen die op de scène staan: mekaar helpen, mekaar meenemen, je bent echt heel erg afhankelijk van elkaar.
… Dat vergt zo’n concentratie van de acteurs maar dan op een goede manier: je moet natuurlijk niet in paniek raken, maar op een goede manier die uiterste concentratie opbrengen en dat brengt hele mooie dingen met zich mee.”
|
|
| Dit artikel werd reeds 15 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|