Plezant ruimtetuigje spelen.
Alibicollectief en Muziektheater Transparant spelen Ding | 15 April 2005 |
Met Ding heeft het Alibicollectief eindelijk weer zijn muinzenberg uit het atelier gehaald. Het is nu een ruimtetuig geworden, bevolkt met muzikanten in stofjassen die voor leuke en spannende klanken zorgen. Natuurlijk valt er ook veel te zien. Volwassenen die ruimtetuigje spelen. Heerlijk om die sjofele trekkies bezig te zien!
Het publiek gaat rond een installatie staan. Vroeger heette die ‘berg’ van een 5 meter doorsnede en 3 en een halve meter hoogte de muinzenberg, een berg die bevolkt werd door muinzen: wezentjes die er uitzien als mensen en zo groot zijn als muizen. Plastic poppetjes reden er in treintjes rond, hingen in eiermanden, tolden op ronddraaiende strijkijzers, enzovoorts. De uitbouw van die muizenberg is dan wegens gebrek aan financiële middelen niet verder gezet, maar na een 8-tal jaren is hij weer van stal gehaald, en bedekt met een zilverkleurig laagje verf. Het ziet er wat ouderwets futuristisch uit, stijl speeljaren ‘60. En dat is ook de bedoeling van het Alibicollectief van Pat Van Hemelrijck: het moet een ruimtetuig voorstellen, ondergedompeld in een nostalgische, speelse sfeer. Ding is eigenlijk geen ding, maar een woord dat afgeleid is van surrounding: klanken zullen ronddraaien. Het is een klankding. Muzikanten nemen inderdaad een cruciale plaats in in het ruimtetuig. Ze maken muziek met hun instrumenten, maar ook met allerlei prulletjes en objecten die ze voor zich hebben liggen. Glazen van klein tot zeer groot gaan zingen, Op een bepaald moment hangen twee muzikanten aan koorden ‘buiten’ en zorgen stampend en zogezegd zwevend voor een aangenaam ritme. De muzikanten van ’de contorsionisten’ (de ongecontroleerden) onder leiding van John Torso noemen hun muziek ‘instantmuziek en klankacrobatie’. Ze hanteren hun instrumenten niet louter als muziekinstrumenten maar ook als klankobjecten. Dat zootje ongeregelden zorgt met zijn klanken ook voor leuke beelden. Als guitige jongens beelden ze een fanfare uit. De vlag wordt gehesen, ze worden in stofjassen gedrapeerd, nemen afscheid van de aarde, stappen het tuig in, checken of alles werkt. Energieknikkers rollen over een grote knikkerbaan, botsen tegen metalen bidons en zorgen voor klanken, vallen in een metrum dat dan weer door de ruimtevaarders op andere objecten wordt voortgezet. Jolige taferelen die dan versterkt worden door de beeldmanipulatie van Pat Van Hemelrijck. Op monitoren in de nok zien we uitvergrote beelden van het detailspel, dat echt is in het ruimtetuig. Papierproppen en inpakspul veranderen in woeste maanlandschappen, de stoppelbaard van Pat himself verwordt tot een ruig stoppelveld waar niet doorheen te trekken valt. Heel de voorstelling, duurt volgens hen ongeveer 1/8760ste van een lichtjaar, wat neerkomt op een afgelegde afstand van 1.087.475 km. Er zit zowaar een dramatische opbouw in dit spel. Het ruimtetuig vertrekt, krijgt een defect (spanning!) dat verholpen kan worden. Een uitstapje op een planeet, en dan terug naar moeder aarde. Ook die terugtocht verloopt niet zonder gevaren. Zinderende muzikale chaos versterkt de spanning, de beelden van de rondtollende wereldbol met een miniatuur van het tuig als een soort kroon, maken het nog allemaal leuker.
Ding is weer zo’n typische theaterinstallatie die muziek en beeld combineert in een ontwapenend en guitig spel. Ogen kom je tekort om van elk detailspel te genieten. Het is ook het beste om als toeschouwer rond het tuig te lopen. Je ziet en hoort de leukste dingen.
Info: www.transparant.be of via alibicollectief: alibi.collectief@chello.be
Kinderen tussen 6 en 106 jaar toegelaten en zelfs welkom.
|
| Dit artikel werd reeds 50 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|