Gil gil. Mijn stem is gestolen!
Ultima Thule met Hoor! | 12 Maart 2005 |
Twee jagers zoeken in het hooggebergte naar wilde eenden, en naar stilte. Het meisje Sterre stoort hen echter met haar constante vragen, en ze stelen haar stem. Sterre moet dus op zoek naar haar stem. Ze ontmoet Lowie Lawaai op een karretje. Hij verkoopt hoeden en bij elk hoofddeksel past een specifiek geluid. Sterre sleurt hem mee de bergen in. Daar woont Pico, een verdwaalde slome fietser, die tevergeefs naar Echo zoekt. Sterre en Lowie ontmoeten Pico, en na lang dralen en elkaar aftasten, gaan ze op zoek naar de stem. Ze komen aan in het huis van de windmaker. En ja hoor, daar is de stem, die ondertussen in de koffer van Lowie was geraakt, die op zijn beurt dan weer gestolen werd, om dan na omwegen uiteindelijk in het windhuis te belanden. Oef. Er kan weer gezongen worden.
Zie daar de korte inhoud van Hoor! Ultima Thule’s laatste productie in rij over de “zin!tuigen”. Voel had met de tastzin te maken en in deze productie werd er vooral bewogen en gedanst. In Proef en ruik prikkelden poppen en video de smaak- en reukorganen. Zie was de beste productie, van Gerda Dendooven. Zij maakte het concept en deed ook de regie: met schimmenspel en platte figuurtjes werd een grappig verhaal verteld.
Nu is er dan Hoor! van Walter Janssens met Anouk David, Hans Wellens en Gordon Wilson. Ultima Thule staat bekend als een figurentheater, en in deze ‘gastproductie’ komen een paar keer een paar poppen voor. Het figurentheatergehalte zit vooral in het aanwenden van het decor. Een paar houten wanden en een deur zijn panelen die over de speelvlakte schuiven, omgedraaid worden en als het ware locaties aangeven. Als achtergrond is een paravent met berglandschap en luikjes waaruit tegen het einde grijpgrage handen verschijnen. Poppenkastallure heeft de productie door de manier van spelen. De personages zijn allemaal typetjes, zowel in hun kostumering, hun grime en gesticulatie, als ook in hun stemgebruik en hun spel. Hoekig, schel en overdreven. Publiekseffecten worden soms ook wat lang uitgemolken (en dat is een vaak te constateren figurentheaterkwaal). Bijwijlen is het ADHD-gehalte wel heel erg hoog. Maar dat is best wel leuk, hoor! Ook de pure slapsticktoestanden en slowmotion-gevechten zijn aardig om te zien. Maar een aantal keren, en zeker in het middengedeelte, vergalopperen de spelers zich in het verhaal. De vertelling struikelt over zichzelf, waardoor het tempo enorm afzwakt, het spel vervlakt, en de typetjes in herhaling vallen. Als het verhaal wat eenvoudiger was geweest, met wat minder verkleedpartijen (nu moeten de drie spelers verschillende personages spelen, en ook nog eens muziek maken en het decor manipuleren), dan had het wat minder getrokken moeten worden.
De vele geluiden en klanken (alles draait toch om het hoorzintuig, nietwaar), de live gebrachte liedjes maken er een jolige productie van, waarbij de kinderen zich wel amuseren. De volwassen kijkers hebben dan weer veel plezier met het Brussels van de slome fietser, dat voor grappige confrontaties en communicatiestoornissen leidt. Maar het duurt soms wel lang.
Kortom: Hoor! is een prettig gestoorde productie voor 7+, clownesk animatief, met een –soms hyperkinetische - vaart, maar met nog te veel dipjes, waardoor de spanningsboog over het geheel niet aan gehouden wordt.
Info: www.ultima-thule.be
|
| Dit artikel werd reeds 57 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|