| Theater Froe Froe speelt Kille Kille Kisvis | 6 Maart 2005 |
Een piepklein houten huisje.
Lichten die aan en uit gaan.
In de slaapkamer. In de woonkamer. In het toilet.
Een miniwezentje komt buiten en vliegt weg met een ballon.
Haar schaduw weerspiegelt tegen het licht van een grote, in de hoogte opgehangen maan.
Dan begint de show.
La Bella. Zo heet ze. Een vrouw die zich ergert aan het kleine wezentje dat net wegvloog. Een vrouw met een gigantische pruik die een goochelshow ten beste geeft. Alle ingrediënten zijn aanwezig: een toverhoed en –stok, een grote verdwijnkist en een heuse doorzaagact. Alleen wil de show niet echt lukken. Helpers Dirk en Patrick komen niet op tijd met de attributen. Rita de papegaai is nogal onhandig en heeft er duidelijk geen zin in. En Vincent het varken kent de verschillende kleuren niet. Telkens als er iets misloopt komt het miniwezentje weer opduiken, schijnbaar om La Bella nog meer op de zenuwen te werken. Maar deze laatste geeft niet op. Ze probeert krampachtig de glimlach op het gezicht te bewaren en vol goede moed een andere truc te voorschijn te toveren.
En daar wringt mijns inziens het schoentje soms. De pogingen die ze doet om de mislukkingen te verdoezelen, worden na verloop van tijd enerverend. Haar hele optreden is net iets te zenuwachtig en chaotisch. De chaos wordt bovendien nog groter doordat ze Engels spreekt. Waarschijnlijk verstaat geen enkele van de vierjarigen – het doelpubliek van de voorstelling – er een woord van. En dat kan geen kwaad. De keuze voor een vreemde taal zou immers de magie van de illusionaire kunst kunnen vergroten. Maar gezien het enerverende gedrag van La Bella, vergroot het in dit geval enkel de wanorde.
Afgewisseld met de goochelpartijen trakteert La Bella de toeschouwers op een ander staaltje magie. Dansend op een stukje beat en half verborgen achter een zwarte doek, danst ze met schijnbaar erg lange benen. Een grappige illusie die kinderen hoogstwaarschijnlijk fascineert. Daarnaast vertelt La Bella hoe ze papegaai Rita tegenkwam in een fabriek waar reuze paaseieren werden gemaakt en hoe ze varken Vincent op het nippertje uit de klauwen van een leven als worst. Ook hier speelt de illusie een grote rol. Wat net nog een maan was, wordt nu respectievelijk een fabriek en een winkel, die in contact staan met La Bella.
Hoewel de verschillende fragmenten leuk zijn, verloopt de overgang van het één naar het ander niet vlot. Het geheel is nogal chaotisch en mist een zekere rust. Zeer mooi is wel het spel met de poppen. Telkens opnieuw slaagt theater Froe Froe erin te verbazen met deze kunstwerken. Zowel de poppen zelf als de manier waarop ze bespeeld worden, doen onmiddellijk vergeten dat het om niet-levende wezens gaat. De poppen zijn evenzeer ‘echte’ acteurs, met een sprekende mimiek. Met een eigen wil. Met een persoonlijk karakter.
De rust komt pas op het einde.
Met een piepklein houten huisje.
Een miniwezentje dat komt aangevlogen met een ballon en dat vrede sluit met La Bella.
Het wezentje heeft Rita de papegaai en Vincent het varken gered.
Ze betreedt het huisje.
Lichten die aan en uit gaan.
In de slaapkamer. In de woonkamer. In het toilet.
Dan eindigt de voorstelling.
Kille Kille Kisvis speelt nog in HETPALEIS van 19 maart tot 3 april 2005.
Info: www.froefroe.be of www.hetpaleis.be
|
| Dit artikel werd reeds 71 keer gelezen. | auteur(s):Kerensa Verhoosel |
|