Vallende lichamen.
De Franse Compagnie Anomalie brengt Anatomie Anomalie | 21 Februari 2005 |
“Met oorverdovend geweld opstijgen om daarna fluisterzacht te landen.” Het Franse circustheater Cie. Anomalie laat lichamen dat doen, letterlijk en figuurlijk, steeds op een bevreemdende en intrigerende manier. Hun Anatomie Anomalie is een coproductie met het Huis voor Kunsten op Straat, het productiehuis van het Provinciaal Centrum voor Theater Dommelhof in Neerpelt.
Terwijl het publiek binnenkomt, warmen de acht artiesten zich op. Het is een speels metrische dans, waarbij elke artiest even naar voren komt, bepaalde bewegingen maakt die dan door de andere worden overgenomen. Als iedereen klaar is, en tegen een grote wand gaat staan, wordt het stil, krijgen we mechanische klanken te horen, en zoekt ieder als het ware een plek in de ruimte. Het wordt een ruimte die constant verandert, omdat de wand zich opsplitst in vijf grote rechthoekige zuilen van drie meter hoog die constant schuiven. Daartussen bewegen en verstillen de menselijke lichamen, en dat levert mede door de fantastische klankband met minimalistische en repetitieve geluiden en ritmes heel bevreemdende beelden op. De zuilen schuiven, vormen één grote zuil, klappen open, braken als het ware balken en stokken en planken. Daarop, daaraan, daarin slingeren en springen en kronkelen de mensen. Ze maken bewegingen die verdomd moeilijk zijn, maar hier met een sierlijk gemak worden gemaakt.
De regie en de scenografie zijn van Martin Zimmermann. Van zijn hand was er een paar jaar geleden in deSingel in Antwerpen een stuk gebaseerd op de verhalen van Kafka. Hij vertelde niet direct de anekdotische verhalen, maar wist wel de hele kafkaiaanse beklemmende sfeer vorm te geven. . Ook dat stuk Hoi speelde zich af tegen en onder houten planken.
In Anatomie wordt eenzelfde indringende sfeer gemaakt, maar met meer ‘circuselementen’. De acrobaten jongleren met grote stokken, ze springen vanop de springplank, maken salto’s, landen gracieus, ze goochelen en ze goochelen vooral met hun eigen lichamen. Met een geste alsof het allemaal niks is. Dat alleen al roept bewondering op. Maar er is meer: zoals ook in de gesproken tekst gezegd wordt willen ze meer dan wat circusnummertjes brengen. Circustheater biedt meer dan de "wohs!" en de "wahs!" van het entertainment. De mens valt, staat op, valt weer, op een andere manier. Compagnie Anomalie wil een circus zonder circus brengen, met alleen de eigen lichamen en met alleen de kolossale zuilen als circusaccessoires. Het vertelt een visueel verhaal van een rondreizend circus, van een rondreizende maatschappij die om de mens heen trekt, of andersom het verhaal van de mens die rondreist in een steeds veranderende maatschappij. Het lichaam van de artiesten is dolend en constant op zoek naar zijn steeds veranderende plek in de wisselende ruimte. Gespeeld wordt er met de uitspraak van Giacometti, de beeldhouwer van de uitgerekte lichamen: “L’espace n’existe pas, il faut l’inventer”. Zwaartekracht en andere fysische wetten worden door fysieke krachten overwonnen of extra uitvergroot. De herhalingen van de klimmende mens en zijn vallende lichaam grijpen je bij de keel. Het menselijk lichaam in al zijn bijna letterlijk verscheurende eenzaamheid in de existentiële ruimte. De drang van het lichaam om zich fysiek te verzetten tegen de fysische wetten, de drang van de mens om tegen de natuur in te gaan, wordt hier op alle mogelijke manieren geëxploiteerd en geëxploreerd. Letterlijke anatomische anomalieën ondergaan we als toeschouwer. Stillevens van mensen die uitgeteld, uitgeblust zijn, van uit ramen hangende lichamen, dat alles komt heel stil in beweging. De lichamen aanvaarden het alleen zijn, in een zich steeds herhalende, tedere omhelzing.
Anatomie Anomalie is een indringende productie die nu eerst in Europa gaat rondreizen en in ieder geval in oktober terug naar Vlaanderen komt, maar hopelijk ook eerder en vaker.
Info: pct@limburg.be of www.straattheater.net
|
| Dit artikel werd reeds 102 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|