| Het uur van de waarheid – De Onderneming | 7 Februari 2005 |
Wees voorbereid wanneer u dit leest. Misschien wordt u geconfronteerd met onwaarheden. Misschien ook niet. Wie zal het zeggen. Wie de voorstelling Het uur van de waarheid van De Onderneming gezien heeft, weet dat niks nog zeker is.
De evolutietheorie van Darwin? Onjuist.
De maanlanding in 1969? Fake.
Het boek ‘De Eeuw in beeld’? Geschreven door ene Liar.
De kippencrisis? Niet meer dan een politieke theorie.
Wetenschappelijke theorieën, historische feiten en eeuwenoude zekerheden. Ze worden onderzocht, in vraag gesteld en weerlegd door twee ‘wetenschappers’. Ze hebben er zelfs een speciale machine voor ontworpen: de factograaf. Het is een niet zichtbare machine die ‘feitelijke’ gegevens op hun waarheid test. En daar begint de twijfel over de twijfel over de waarheid…
Niet alleen zorgt de mysterieuze waas rond de factograaf voor twijfel over de betrouwbaarheid van zijn werking, ook de wetenschappelijkheid van de onderzoekers is bevraagbaar. Günther Lesage en Pieter Genard werken in een koude ietwat groezelige kelder met stapels ongesorteerde boeken en zijn gekleed in een eenvoudige grijze stofjas. Het geeft de indruk van twee bezeten mensen die zichzelf eerder uitroepen tot wetenschapper dan wel dat ze het zijn. Twee overtuigde zielen die klaar zijn voor een reportage in het vroegere TV1-programma Afrit Negen. Althans één van hen.
En daarin ligt meteen ook een volgende reden die de waarheid van hun bevindingen onmiddellijk onderuit haalt. Ondanks hun gedreven onderzoek blijven beiden in de eerste plaats immers doorsnee mensen die worstelen met zichzelf en met elkaar. Mensen die dromen van erkenning en waardering. Van roem. Van vriendschap.Ten koste van vriendschap.
Ze liegen over hun theoretische kennis, over de grootte van hun vriendenkring en over hun onderzoek zelf. Tel daarbij het feit dat een mens in een gesprek om de tien minuten liegt, zoals de twee beweren en het feit dat de voorstelling eigenlijk een permanente dialoog is met het publiek van pakweg één uur en tien minuten, dan telt die voorstelling zeven leugens.
Het voortdurend balanceren tussen waar en niet waar gaat gepaard met het schommelen tussen serieus denkwerk en hilarisch spel. Enerzijds zijn de denkwegen die de onderzoekers volgen goed onderbouwd en een staaltje knap denkwerk. Anderzijds heeft de voorstelling een humoristisch laagje waardoor het in vraag stellen een geen al te grote sérieux krijgt. Lachen en nadenken. Dat is waar de voorstelling je toe aanzet. Ze confronteert je met jezelf. Met je eigen waarheden. Met dé waarheid.
Tegelijkertijd relativeert de voorstelling die confrontatie ook. Een doorgedreven twijfel zorgt immers voor waanzin. Een mens heeft nood aan zekerheden of hij wordt gek. Günther Lesage levert daarvan het bewijs wanneer hij na een ingewikkelde en vergezochte, maar tegelijkertijd knap gevonden redenering waarin hij de dioxinecrisis in vraag stelt, de kuren krijgt van een losgeslagen aap. Grappig. Hilarisch. Maar toch met een waarheid erin. Of niet.
Meer info op www.deonderneming.be
|
| Dit artikel werd reeds 92 keer gelezen. | auteur(s):Kerensa Verhoosel |
|