| Lampe is gloeiend peertje. Lampe speelt Eekhoornbrood | 14 November 2004 |
Eekhoornbrood is de nieuwste voorstelling van Lampe, het theater'idee' rond schrijver-filosoof Pieter De Buysser. Zijn eerste drieluik, Trilogie van de geraakte rede (Litteke Lip, Lotus Drive, Aangesproken, de as en de boter), was een incisie op onze linkerhersenhelft alwaar de taal zich tot logische zinnen kronkelt of net niet. Dit seizoen startte De Buysser een nieuwe trilogie met als titel De kritiek van het vermogen over het vermogen en vooral het onvermogen in al zijn dimensies. In deel 1 'Stranden' confronteerde De Buysser zichzelf met Churchill en Riefenstahl, de demagogen van respectievelijk het woord en het beeld. In Eekhoornbrood zoomt hij in op de 'kleine mens', de boleten die langs de vuile grachten opgroeien en verdwijnen zonder dat iemand ze ooit heeft opgemerkt.
Het verhaal doet denken aan de film Before Sunrise waarin twee jonge mensen elkaar leren kennen op de trein en besluiten één dag samen door te brengen tot zonsopgang. Op het witte doek waren dat de bevallige Julie Delpy en Ethan Hawke. Bij De Buysser zijn de personages minder goddelijk, maar daarom des te meer herkenbaar: de weduwe Marie-Jeanne komt uit de Lidl. Aan de andere kant van de straat staat Moassi, een illegale Tunesiër. Hun wegen kruisen op de Evertsebaan en ze nemen - zonder ook maar een woord met elkaar te wisselen - samen de trein naar Parijs om daar te belanden in een groezelig hotel… en er te praten. Ze zijn twee mensen die niets van het leven verwachten, die desondanks hun leven een wending geven, om desondanks ook daarin weer geen verwachtingen koesteren. "Misschien zit ik binnen twee dagen onder politiebegeleiding op het vliegtuig terug," zegt hij. "Misschien zit ik binnen twee dagen yoghurtpottekes uit te spoelen om er eens iets creatiefs mee te doen," zegt zij. De ‘road to nowhere’ loopt in beide richtingen. Vrolijker word je er niet van.
Zij is de kwebbelgrage flapuit, met die merkwaardige mix van berusting en levensdrift. Hij is bedachtzaam, wikt zijn woorden en noemt zichzelf een kikker die wel springt maar nooit verder lijkt te geraken. Of het nu haar woordenvloed of zijn horten en stoten is, bij beide spreekt de onmacht van de taal, de onhandigheid om gevoelens te verwoorden. En net dat klinkt zo schoon: "Ik ben een ‘zakske’ vlees waar de gebeurtenissen gaten doorheen kunnen schieten," zegt Marie-Jeanne en fileert daarmee zichzelf, ons lichaam en onze geest. Daar is De Buysser een meester in: het leven inpakken in transparante poëzie waardoor je na elke voorstelling het gevoel hebt met een kostbaar maar broos pakske huiswaarts te keren.
Ook dit maal is dit niet anders, alleen: moeten we dit cadeau wel in de theaterzaal gaan halen? Acteurs als dienaars van de tekst zijn weledele wezens op een podium, daarvan moet niemand ons overtuigen. Maar in hoeverre geldt dat in omgekeerde richting: moet een tekst bedoeld voor theater zijn theatraliteit of op zijn minst 'scènenood' bewijzen? Die nood voelen we in Eekhoornbrood uiterst zelden: bijvoorbeeld, wanneer de acteurs net als in hun tekst fysiek op zoek gaan naar de materie van het lichaam, en in elkanders armen en onder elkanders huid willen kruipen. Die tastbare momenten zijn er te weinig in De Buyssers lucide theater. Misschien is het daarom dat dit peertje wel gloeit, maar minder vonkt dan we doorgaans van Lampe gewoon zijn. Omdat we mooie zinnen, een mooie gedachte en twee mooie personages zien, maar geen theatrale meerwaarde bij de tekst. Dat euvel ligt niet bij de acteurs die zich uitstekend van hun rol kwijten, maar ligt in het feit dat de woorden niet voortvloeien uit het karakter van de personages, maar uit de profileringdrang van een auteur. De Buyssers poëtische filosofische ontboezemingen schieten ook in Eekhoornbrood vaak weer raak én met scherp, alleen nodigen ze ons niet langer met zekerheid meer uit tot boeiend toneel.
Eekhoornbrood van Lampe. Op 13 december in Stuk (Leuven), 15 december kc Nona (Mechelen). Nog op tournee tot 27 januari. Volledige speellijst en meer info: www.lampesite.be
|
| Dit artikel werd reeds 120 keer gelezen. | auteur(s):Liv Laveyne |
|