Bart Moeyaert schittert als verteller op het podium.
Bart Moeyaert en het Nederlands Blazers Ensemble, De Schepping | 4 November 2004 |
“In het begin was er niets. Het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet alles wat er nu is, nog niet laten zijn. Je moet het licht uitdoen, en er zelf niet zijn, en dan ook nog eens al het donker vergeten, want in het begin was er niets, ook het donker niet.” Dit is geen fragment uit de nieuwe bijbelvertaling, maar uit De Schepping van Bart Moeyaert. Het is zijn versie van de genesis. Mooi om te lezen, maar ook om te horen: Bart Moeyaert vertelt zijn scheppingsverhaal, en samen met hem speelt het Nederlands Blazers Ensemble die Schöpfung van Franz Joseph Haydn. Het is een schitterende mix van vertellen, spelen en musiceren geworden. Tekst en muziek vullen elkaar aan, gaan in elkaar over, het ene is een muzikale verbeelding van het andere.
Op de rand van het podium installeert zich Bart Moeyaert. In een lange zwarte jas, en op blote voeten. Achter hem zitten de blazers van het orkest, staan de contrabassist en de percussionist. De ouverture, de verteller begroet zijn publiek, hij leest het geciteerde fragment voor. Als je het begin van alles wil zien, moet je erg veel weglaten. Ook je moeder. Hij probeert het publiek in zijn verhaal mee te krijgen, het zich te laten voorstellen wat niets is, de muziek vult dat ‘niets’ aan. Het lukt wonderwel. Vertellen en muziek wisselen elkaar af, maar organisch, de ene keer is de muziek wat langer, dan de tekst, soms schetsen ze samen de evolutie van de schepping. De verteller is in het verhaal een mannetje dat aan de zijde van God zit. Hij kijkt toe, geeft commentaar, heeft zijn bedenkingen. Er ontstaat een leuke spanningsboog tussen God en hem. Hij heeft toch zo zijn twijfels over het nut van de schepping. Dat alles in een heldere taal, zonder geforceerde opsmuk, poëtisch eenvoudig en de verbeelding prikkelend. Bart Moeyaert weet dat verhaal ook fris te brengen, hij speelt het mannetje ingetogen guitig. Er is zijn tedere glimlach, er zijn de twinkelende oogjes, er klinkt zijn zachte lijzige stem. We hebben hem al eerder zien spelen in Bremen is niet ver van en met Gerda Dendooven bij het Paleis. Ze brachten een lekker dol verhaal, ze speelden verschillende rollen door elkaar en relativeerden tegelijkertijd ook hun acteerprestaties. Echt en puur spel.
Die tederheid zit ook hier in deze vertelling: het is geen solo, want samen met het blazersensemble schept Bart Moeyaert het muzikale verhaal. Ze hebben er allemaal plezier in, en dat komt heerlijk over. Mooi is hoe op het einde, na de schepping van de vrouw, Bart Moeyaert en de leden van het ensemble eerst heel aarzelend en schuchter, en dan met veel branie, appels onder het publiek gaan uitdelen. Na het applaus volgt er onder het motto ’die schepping zit er nu eindelijk op. Nu begint het echte leven’ een tintelend epiloogje: een kleine receptie met schuimwijn. En als je dan buiten komt is er nog een extra-epiloog: je kijkt na deze voorstelling toch weer even anders naar de volle maan, en als je ’s anderendaags een herfstwandeling maakt door de gekleurde bossen en over de uitgebloeide bruine heide, dan trilt de zachte tederheid van het verhaal en van de muzikale vertelling nog naturel na.
Wie het niet kan meemaken, kan heel wat terugvinden op de cd met de opname van dit scheppingsverhaal met tekst en muziek, en ook in het prentenboek met treffende illustraties van Wolf Erlbruch. Pure eenvoud, zoals de tekst, met een paar strepen en lijnen heel raak.
Info: www.bartmoeyaert.com
|
| Dit artikel werd reeds 162 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|