| Een jaar in het duister: de curator schrijft een roman. | 3 September 2004 |
Freelance verslaggever Martin Schouten heeft zijn ervaringen als curator van het Theaterfestival 2004 in een toneeldagboek verwerkt. Een lijvig boek van 256 bladzijden dat leest als een roman. In elk geval beter dan een saai rapport, al valt het nu wel moeilijker te achterhalen met welke argumenten Schouten zijn uiteindelijke nominaties hard maakt. Voor wie Martin Schouten niet kent: hij werd in 1938 geboren en was lange tijd toneelrecensent voor De Volkskrant. Hij schreef romans, essays en reisverhalen. Recentelijk is bij Veen (Amsterdam/Antwerpen) Bevrijd verschenen, een bundel interviews met achttien ooggetuigen van de bevrijding in 1944 en 1945, onder meer in Maastricht, Auschwitz en Emmer-Compascuum.
Het Theaterfestival waarover Schouten het heeft in Een jaar in het duister. Toneeldagboek van een eenmansjury (Veen, 2004) bestrijkt de periode van juni 2003 tot mei 2004 en gaat over het volwassenentheater. Het kinder- en jeugdtheater, dat in hetzelfde Theaterfestival staat geprogrammeerd is gejureerd door de Vlaamse Nicole Petit en deze heeft haar bevindingen in een eigen en minder opvallend verslag voorgedragen.
Het Theaterfestival 2004 is in de Vooruit in Gent gestart op 26 augustus. Burgemeester Frank Beke en theatermaker Wayn Traub waren de gastsprekers. Frank Beke speelde in op de problematische positie van het individu (de kunstenaar als maker en het individu als potentiële toeschouwer) in de diversiteit van het maatschappelijk leven en de rol van de stedelijke overheid daarin. Wayn Traub had het in zijn State of the Union vooral over zichzelf als kunstenaar en hoe hij het best trouw kan blijven aan zijn roeping. Hij deed plechtige beloftes die menig toehoorder meewarig deden glimlachen.
Glimlachen kan je ook bij de lectuur van Schoutens dagboek. Hij is een vlotte verteller die dol veel van zijn kleindochter Roos houdt en ook graag met theatermensen omgaat. Zijn kennissenkring is dan ook zeer uitgebreid en even uitgebreid vertelt Schouten over zijn diverse ontmoetingen tussen pot en pint, compleet met doorzichtige afkortngen van namen en bijhorende roddels, zo uit de achterkeuken van het theaterwereldje. Tussendoor geeft hij ook een aantal wijsheden cadeau onder meer over het schrijven van recensies.
Een grondige analyse over wat de heer curator eigenlijk vindt van wat hij zag op de diverse scènes is er niet in het boek. Schouten maakt er zich nogal graag met een kwinkslag van af of met uitweidingen die meer met zijn omgangsgewoonten te maken hebben. Hij beperkt zich veelal tot een zeer summiere appreciatie of afkeuring. In feite komt het daarop neer, dat het theaterseizoen 2003-2004 in Vlaanderen en Nederland geen uitschieter was en dat Schouten, wilde hij zijn boek vol krijgen, zich verplicht zag een paar neventhemata aan te snijden.
Dat Schoutens uiteindelijke keuze festivalvoorstellingen niet kon rekenen op algehele instemming was te verwachten en te voorzien. De keuzes van de vroegere vakjury’s konden dat ook niet.
Het prettige aan Schoutens boek is, dat je kan meevoelen met de man die het theater een jaar lang kilometers achterna moet reizen en effectief haast de hele tijd in het duister zit. Niet in het donker. Hij ziet wel hier en daar wat grijs dagen, maar veel licht was er blijkbaar niet. Nu, die indruk hebben wij en vele anderen ook al vaak gehad. Als er van honderd voorstellingen vijf beklijven, dan mag je al van een goed seizoen gewagen. De vraag is, of we een Theaterfestival van doen hebben om tot die conclusie te komen.
Misschien is dit Theaterfestival wel het laatste. Naar verluidt zou de leiding van de Amsterdamse Stadsschouwburg het Theaterfestival redden, nu de Nederlandse overheid er geen geld meer voor heeft.
Het Theaterfestival is inmiddels al uit Gent weg en loopt nu in Amsterdam in verschillende zalen, nog tot 11 september 2004.
Info: www.theaterfestival.org
|
| Dit artikel werd reeds 128 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|