Mooie clown-melancholie
Cirque speelt het verhaal van August. | 1 Juli 2004 |
|
|
(c) Zomer van Antwerpen
|
“August zit op een stoel, houdt een ladder vast, en kijkt naar de maan die hij in de nok van het circus heeft gehangen.” Een hele tijd lang, en met die act ontroerde hij enorm zijn publiek. Zo wordt het verteld in Glimlachend aan de voet van de ladder, het verhaal over August van Henry Miller uit 1948.
Niet de uitbeelding van het verhaal, maar wel de sfeer, de melancholische uitstraling wil Cirque overbrengen aan hun publiek, dat zichzelf zou moeten herkennen in de August die op zoek is naar geluk. Het mysterie rond verwondering en geluk wil Cirque in de piste brengen, maar dat lukt niet altijd.
Een kleine tent denk je als je buiten staat te wachten, maar er kunnen toch een 300 toeschouwers naar binnen. Als bijna iedereen een plekje gevonden heeft, zetten artiesten een paar klankinstrumenten op het podium van achteren, hangen een soort boot met een fietswiel als zwaard op, installeren in de piste een danskoord. Een koorddanseres verschijnt onder de minimalistische stemmen en geluiden van de klankperformer, een man reikt een ladder aan, ze gaat op het koord zitten, hangt haar hoge hakken aan het koord, en als een ballerina maakt ze sprongetjes en balletfiguren op het koord. Ze trekt spitzen aan, en balanceert daarmee over het koord op sober ritmisch handgeklap.
|
|
(c) Zomer van Antwerpen
|
Na deze sterke openingsscène valt de voorstelling stil. Er wordt gepraat, lang, er wordt voorgelezen uit het verhaal over August van Henry Miller, een poëtische tekst, die onderbroken wordt door uitleg, commentaar en de reacties van de voorleesster. En dat allemaal in het Engels, waardoor de voorstelling niet geschikt wordt voor kinderen die het Engels niet machtig zijn.
Het verhaal van August willen ze vertellen, willen ze spelen. Hij wilde zijn publiek niet alleen laten lachen, hij wilde het ook echt gelukkig maken, niet voor even, maar voor lang. Het verhaal wordt verteld, en dat duurt te lang. Er wordt ondertussen wel wat geklooid met een tapijtrol, maar dat kan de leegte niet opvullen. Gelukkig is dit - achteraf gezien - de enige zware inzinking: wat volgt biedt meestal een evenwicht tussen de vertelde verhaalfragmenten en de visuele acts. Als het verhaal vertelt over August die geen clown meer wil zijn, maar dan gevraagd wordt een zieke clown te vervangen, dan schminkt zich Sky Sela voor de spiegel van het publiek wit, en brengt ze nadien heel subtiel en suggestief een bijzondere act. Een paar oogbewegingen, kleine mondgrimassen zorgen voor pure melancholie!
De jongleur zet het pure clownswerk – dat bestaat uit een juiste balans tussen een traan en een lach – verder in een gevecht met zijn knotsen, en Ayin de Sela in avondjurk danst op hoge hakken op het koord. De muzikant zorgt voor surrealistische taferelen, en even later schommelt Sky Sela in de boot boven de piste, als een engel die terug naar de hemel verlangt. August, die zich schuldig voelt aan de dood van de andere clown die hij moest vervangen, en wiens act hij honderd keer zo goed bracht, besluit het circus definitief te verlaten. De afgeschminkte actrice verlaat het circus door een gat in de nok. ‘Glimlachend, aan de voet van de ladder’ kijken wij haar na.
Nog op de Zomer van Antwerpen tot 16 juli.
Info: www.zva.be
|
| Dit artikel werd reeds 110 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|