| Bucolische spielerei. Compagnie Buelens Paulina, Good Habits | 29 Mei 2004 |
“Alles is hier bijna dood”. Marijs Boulogne staat voor het toneelgordijn. Met haar handen naar voren, rood van het bloed. Achter haar komen rode bloedspetters op het gordijn. “In haar buik”, vult ze aan. Het gordijn gaat langzaam open. Wordt het een moment na een slachting, na het offeren van een baby, na een bevalling of na een orgasme? Er volgen grimlachende taferelen in een bucolisch decor.
In 2001 verraste Buelens Paulina iedereen met Endless Medication. Het werd zelfs door de Nederlands - Vlaamse jury geselecteerd voor het Theaterfestival van 2003 als een belangwekkende productie. De Nederlandstalige Marijs Boulogne en de Franstalige Manah Depauw hadden elkaar ondanks de taalverschillen gevonden in een gemeenschappelijke eigenzinnige theatertaal. Op een rommelmarkt vinden ze een onderlijfje, dat ooit toebehoorde aan een patiënte uit een psychiatrische inrichting. Daarop staat geborduurd Buelens Paulina. Dat wordt de naam van hun gezelschap, en Endless Medication is een productie over waanzin, paranoia, godsdienstwaanzin, en psychose. In een ontwapenende mengeling van Vlaams en gebroken Vlaams, in een mix van spel, in een cross-over van objectentheater en muziek, in een symbiose van Beckettiaans absurdisme en een theater van de wreedheid van Antonin Artaud.
Marijs Boulogne en Manah Depauw zijn jonge mensen, jonge mensen die het ineens maken, en als sterren omhoog vallen met hun eerste productie. En dan is het moeilijk dat niveau te evenaren, laat staan te overstijgen. Ze zetten een aantal projecten op, zoals Love Zero Control (Theater aan Zee 2003). Onder auspiciën van Kunstenfestivaldesarts wordt Good Habits gemaakt. Geen locatievoorstelling, maar in een echte bonbonničre, met rood gordijndoek en geverfde decorwanden. Good habits.
Twee actrices met grote onderbroeken bewegen als dierlijke wezens over dode takken. Een hert, een ander dier? Ze snuffelen, tillen een poot op, ruiken bij elkaar. Dat alles tegen een ouderwets geschilderd decor met een bucolisch tafereel. Zo vredig, zo rustig. Manah Depauw verschijnt in een hoepelrok, met een extatische blik in haar ogen, bloed over haar benen. Ze schreeuwt het uit: “het is hier zo rustig”. Ze zou hier eeuwig kunnen blijven. Tot nu toe ziet de productie er veelbelovend uit. Nog vier vrouwen in het wit verschijnen, als engelen, als feeën van het bos, “als feeën van deze plekken van de blijheid.” Ze eten het hout van de takken, ze slaan elkaar met papier, tot ze een orgasme krijgen. Hun onderbroeken zien rood, heel rood, hun benen en buik ook. Een vreselijke bloederige menstruatie, een wegsnijden van de vrucht, een babyoffer? De vrouw, die nu haar hoepelrok heeft uitgedaan, vertoont gelijke gore bloedvlekken. Ze wil opgenomen worden in het gezelschap. Dat lukt en ze is gelukkig als een boom. Er verschijnt nog een jager op een stoffen paard, is het de witte ridder? Er vallen doden die dan weer herrijzen. Leuke beelden, maar dat is het dan.
Vraag is: wat moet je hiermee? Buiten Manah Depauw acteert hier niemand overtuigend. Is dit een opgepept kampvuurnummertje, een uit de hand gelopen nimfenspelletje, een gefaket belangwekkend theatergedoe, een spel over Nietzsche’s oorsprong van de tragedie, een oertheaterritueel, een kinderlijk spel, een verlangen naar de oerbron,… ?
Voor mij overstijgt de productie niet het niveau van wat spielerei. Het blijft steken in wat expressionistische gebaren en pasjes, in wat dadaďstische spelkarikaturen. Het suggereert diepere bedoelingen, maar ze worden niet waar gemaakt. Het blijft wat gekietel aan de oppervlakte. Endless Medication zette je wel aan tot nadenken, over bijvoorbeeld de autoritaire rol van een jezusfiguur in het geloof, over het bijgeloof, over de behandeling van psychiatrische patiënten, over godsdienstwaanzin, fundamentalisme, over de kracht van illusie en theater. Een nazindering blijft na het zien van deze nieuwe productie uit. In Endless Medication zat een spanningsboog, een dramaturgische ontwikkeling, een verassende verhaalkader dat psychiatrische gestoordheid concreet maakte. Dat noodzakelijk theaterelement ontbreekt in deze productie. Ook het spel zelf overtuigt niet, het blijft een voorstelling die slechts huppelende bebloede onderbroeken als kortstondige herinnering achterlaat.
Endless Medication en Good Habits staan dit en volgend seizoen nog op het programma, in Vlaanderen en in het buitenland.
Info: Margarita Production, Delaunoystraat 58, 1080 Brussel 02 4106333, margarita.production@skynet.be
|
| Dit artikel werd reeds 212 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|