| Stad 2 van Jonghollandia: een stad met een donker kantje | 22 Mei 2004 |
Het collectief Jonghollandia bestaat nog maar enkele jaren, maar staat reeds bekend om haar talrijke locatieprojecten. De vijf jonge acteurs treden voor hun voorstellingen vaak buiten de muren van de gangbare theaters om neer te strijken op speciale plekjes in zowel België als Nederland. Pixels was bijvoorbeeld een voorstelling die op Technische Universiteiten speelde. De Onmaatschappelijken vond dan weer plaats in een scoutinglokaal op het Antwerpse Zuid en voor Lost Chord Radio verkoos Jonghollandia onder meer het dak van een parkeergarage. Dit keer is de negende verdieping van de President Building op de Franklin Rooseveltplaats in Antwerpen aan de beurt. Een locatie die zorgt voor een panoramisch zicht over de hele stad. De voorstelling heet dan ook niet voor niks Stad 2.
Stad 2 maakt deel uit van het tweeluik Stad. Stad 1 handelde vooral over het gegeven ‘stad’ en hoe de mens daarmee omgaat. Het was een voorstelling over de netwerken die de hedendaagse stadsmens omsluiten. Netwerken die zich steeds opnieuw manifesteerden en door de verschillende acteurs op een andere manier ervaren werden. Had de één het over het dreigende gevaar van ondergrondse parkeergarages, dan wees de ander op de niet te ontwijken opmars van Ikeawoningen. Voor de thuiswerkende mens was er zelfs een file-simulator ontworpen, zodat niemand het vertrouwde en collectief beleefde filegevoel moest missen. De acteurs gaven in deze voorstelling elk hun persoonlijke kijk op de stad en deden dat op een luchtige en speelse toon. De hilariteit van de voorstelling weerspiegelde evenwel de absurditeit van het consumptiegerichte en trendy stadsleven.
Waar Stad 1 een luchtige voorstelling was die op een grappige manier de idee ‘stad’ in vraag stelde, focust Stad 2 meer op de psychologie van de mens in de stad. Bijgevolg is deze voorstelling veel indringender dan de vorige. Want hoewel de acteurs ook hier vaak op een luchtige manier acteren, is de ondertoon grauw en grimmig. Het begin en het einde van de voorstelling zijn dan ook donker, zowel scènisch als verbaal. Een vrouw in een zwarte jurk en een rode ballon spreekt je op beide ogenblikken aan met een diepe mannenstem, terwijl ze ondertussen mechanisch beweegt. Als een pop die gestuurd wordt door een hogere macht. Haar woorden zijn hard, direct en ontnuchterend: “De truc is weigeren te geloven dat dit allemaal ergens op slaat. Want als dat wel zo is (…) dan weet je zéker dat er iets ernstig mis is met je.” Het zijn woorden die de andere scènes iets schrijnends geven.
Die andere scènes tonen zich in een montagestructuur. Telkens worden uit de grote stad enkele figuren belicht die we even kunnen volgen. Allemaal mensen die vechten voor een beter bestaan. Mensen die telkens verwikkeld blijken in een eindeloze strijd met zichzelf. Op zoek naar meer. Naar beter ook. Vaak zijn de personages stereotiepen en de situaties karikaturen van de werkelijkheid. Althans, zo lijkt het. Neem nu het verhaal van Brenda en Marina met hun chique servieswinkel die proberen overleven in hun eigen straat. Hun relaas is bij momenten lachwekkend door de zeer extreme emotionaliteit waarmee ze vertellen. Onder die lach zit evenwel een duistere werkelijkheid verborgen. De beide vrouwen zijn verbitterd omdat ze zich vreemden voelen in hun eigen stad. De veranderingen in hun straat geven hen het gevoel verloren te zijn en maken hun bestaan ondraaglijk. Dat deze situatie zeer dicht aanleunt bij de realiteit, bewijst bijvoorbeeld de eens befaamde Turnhoutse baan in Antwerpen. Ooit een florerende en druk bezochte winkelstraat die door de jaren heen echter is doodgebloed. Een straat die nog slechts een schim is van haar vroegere zelf. De soms hoorbare jammerklachten van mensen die er al jaren wonen verschillen niet zoveel van het beklag van de winkeldames tijdens de voorstelling.
Net als deze scène tonen ook de andere scènes mensen die trachten hun plaats te vinden binnen een groter geheel. Immigranten aan de rand van de marginaliteit en rijke zakenmensen verkild door het geld. Idealistische hiphoppers strevend naar erkenning en eenzame zielen op zoek naar wat liefde. Allen zijn fragiel. Balancerend tussen geluk en ongeluk.Wanneer de voorstelling uiteindelijk eindigt, is het inmiddels donker geworden buiten. Wie een blik werpt in de nacht ziet verlichte ramen, minuscuul kleine autootjes in de straat en krioelende mensjes in de stad. Ieder verwikkeld in zijn eigen strijd. Zijn eigen tocht door het leven.
Info: Een speellijst en verdere informatie zijn te vinden op stad2.zthollandia.nl
|
| Dit artikel werd reeds 139 keer gelezen. | auteur(s):Kerensa Verhoosel |
|