| De Koe en de Wet van Engel… of hoe spelers alles doen voor hun publiek | 9 Mei 2004 |
Drie fluoroze schermen met daarop telkens de afbeelding van een fluoblauw, -geel en -oranje paard. Erachter lopen enkele mannen in pakken en een vrouw in een mantelpak heen en weer. Niks bijzonder. Tot plots een stem weerklinkt in de zaal. De stem van Peter Van den Eede. Het rumoer onder het publiek verstomt. De voorstelling begint. Opmerkelijk is dat onmiddellijk de vraag rijst of het hier wel om een theatervoorstelling in de meest gangbare betekenis van het woord gaat. Het is immers niet echt alledaags om als toeschouwer getrakteerd te worden op een hartverwarmend welkomstwoord van de artistiek leider van het desbetreffende theatergezelschap. Bovendien is dit openingswoord net iets te hartverwarmend. Het lijkt wel alsof Van den Eede met een vlotte stem aankondigt welke schitterende prijs er dit keer voor de toeschouwers uit de bus gekomen is. Wat die prijs is? Een fantastische avond vol verrassingen waaraan hard gewerkt is door alle spelers, aldus Van den Eede.
Het gevoel beland te zijn in een spetterende TV-show in plaats van in een theaterzaal wordt nog versterkt wanneer de spelers één voor één hun intrede maken. Zo wordt Bas Teeken hartelijk aangekondigd door Van den Eede. Teeken treedt vervolgens vlot naar voor onder een opzwepend applaus dat hij als een volleerd showmaster zelf in gang zet. Tv-entertainment van de bovenste plank. De acteur stelt zichzelf uitvoerig voor en is niet bang om daar enkele persoonlijke weetjes aan toe te voegen. Erg sympathiek, niet? Vervolgens bedankt hij de toeschouwers uitgebreid voor hun aanwezigheid en belooft hen een avondvullend spektakel met een schitterende apotheose. Uiteindelijk eindigt hij zijn babbel door de komst van Bruno Vanden Broecke in te luiden. Enthousiast en met de glimlach. Zoals het hoort dus. Het is een handelingspatroon dat zich herhaalt tot alle spelers op scène staan en hun zegje hebben gehad. Dit is een avondje van onbezorgde ontspanning en vrijblijvend vermaak. Compagnie de Koe laat zich van zijn aangenaamste kant zien en houdt de zaal klaarwakker. De sfeer zit erin. Leuk gezelschap, toch?
Alleen is het een beetje vreemd dat de meeste van de spelers hun papieren nodig hebben wanneer ze een lovend relaas naar het publiek richten. Een relaas dat bovendien elke keer weer opgebouwd is met clichés en slagzinnen als ‘alles voor het publiek’ en ‘dank u om te zijn wie u bent’. Daarnaast is het ook een beetje vreemd dat de spelers wel een minuut stilte willen houden voor de net overleden schrijfster Thea Beckman, maar daar jammer genoeg geen tijd voor hebben. Dergelijk trendy gebaar dat getuigt van diep respect zomaar negeren past niet echt binnen hun mooi opgebouwde imago. Naarmate de voorstelling vordert begint hun mooi opgebouwde façade van vreugde en geluk dan ook meer en meer grote gaten te vertonen. Zo wil Nico Sturm op zeker ogenblik graag bewijzen dat hij een vrolijke spring in’t veld is. Met de lach op het gezicht en de armen gespreid begint hij een olijk tapdansje. De dramatische muziek en de donkerrode spot die zijn act vergezellen, maken zijn bewijsvoering evenwel pijnlijk belachelijk. Even later rent Koen De Bouw dan weer overgevend van het podium. Oorzaak? De kinderen van de bevriende buren zijn net op een wel zeer wansmakelijke manier om het leven gekomen. Wanneer de groep mannen uiteindelijk een vendelnummer heeft voorbereid is het hek helemaal van de dam. De act is een flop en de spelers gedragen zich geïrriteerd tegenover elkaar. Wat beweerden ze ook al weer stellig bij aanvang? Dat ze blij waren dat ze voor een fantastisch publiek mochten spelen en dat ze hard gewerkt hadden om er een fantastische avond van te maken? Right.
Het viel natuurlijk te verwachten dat het schijnbare geluk en plezier van de spelers meer illusie dan werkelijkheid waren. De grote schermen in hun onvervalste Andy Warholstijl deden dit reeds van bij aanvang vermoeden. Net zoals Warhol met zijn Marilyn Monroeschilderijen een nuchtere analyse gaf van onze maatschappij, lijkt het erop dat de Koe met deze voorstelling de drijfveren van de hedendaagse mens in vraag wil stellen. De spelers verkopen zichzelf met lucht en lege praatjes. En hoewel de voorstelling zelf daardoor nogal leeg blijft, worden toch enkele prangende vragen opgeworpen. Wat schuilt er achter de mooi opgebouwde verhaaltje die mensen verkopen om een goede indruk te maken en om anderen te imponeren? En hoe ver kan iemand daar in gaan? Wat als de wet van Engel toepasbaar wordt op de mens? Wat als de mens met andere woorden niet langer een noodzakelijk goed is voor de medemens? Vraag het maar aan Bruno Vanden Broecke. Of ontdek het antwoord zelf in de vurige apotheose aan het eind van de voorstelling.
de Wet van Engel is nog in Nederland en Vlaanderen te zien tot eind mei. De tweede speelreeks vindt plaats vanaf 15 september 2004 tot 16 oktober 2004.
Info: www.dekoe.be
|
| Dit artikel werd reeds 205 keer gelezen. | auteur(s):Kerensa Verhoosel |
|