Clowneske en groteske mengeling van klonen in woord en beeld
Theater Froe Froe en Vitaliski, Kloon | 1 Mei 2004 |
Een professor die zichzelf geniaal vindt, die de ene na de andere uitvinding doet, die zichzelf kloont om niet dood te gaan en vooral om niet alleen te zijn; hij ontmoet het kloonschaap Dolly, en aanziet met lede hoe de kloon van Dolly een relatie krijgt met de kloonstier Herman; hij wordt lastig gevallen door een leguaan die zich in wel 7 identiteiten kloont. Waar dat allemaal op moet uitlopen, is een raadsel, dat omfloerst wordt met een smartlap van liefde. Want liefde overwint toch altijd? Of maakt ze alles kapot? Ach het doet er niet toe, ondertussen heb je je een uur lekker lang kunnen amuseren met een optreden van de nachtburgemeester van Antwerpen en stand-up-comedian Vitalski, met smartlappen van Mauro Pawlowski en met de subtiele en ludieke omgang van videocameraatjes en poppenmanipulatie van Froe Froe.
Kloon afficheert zich als een “smartlappen-epos in één bedrijf”, en kadert in de reeks Kunst en Wetenschap naar aanleiding van 10 jaar Villanella, het theaterbureau dat uitgegroeid is tot heuse organisator, programmator en kunstencentrum voor (producties) voor en met jongeren. Klonen is natuurlijk een wetenschappelijke aangelegenheid, waarover de mens zich vragen kan – of beter: moet - stellen. Die vragen komen in Kloon niet rechtsreeks aan de orde, maar met het hele fenomeen wordt de draak gestoken, door een om zich heen flippende verstrooide en vooral zotte professor te laten razen, , door de klonen van schapen en stieren te laten opdraven, en klonen te laten klonen, ...
Het verhaal is in zijn ongerijmdheid een gemakkelijk te volgen verhaal, voor alle leeftijden, het bouwt zich heel associatief op, en vanaf de eerste noten van Mauro Pawlowski ben je er mee weg. Het begint met een professor die over zijn eigen genialiteit snoeft en over de problemen die dat met zich meebrengt klaagt – oh heerlijk zelfbeklag – en eindigt met de dood van zijn kloon waarmee hij zich onsterfelijk wou maken. Zijn liefde voor de smartlapprinses gaat smartelijk op in een smartlap, en ondertussen hebben wij gewoon kunnen genieten van de taalgrappen en de visuele gags. Het beeld van de zichzelf verdrinkende prinses op de scène in een kom water, en uitvergoot op videoscherm, is tegelijkertijd schrijnend en lachwekkend. Groteske humor!
Het moet niet gemakkelijk zijn (geweest) voor de theatermakers van Froe Froe, met name Tania Kloek, Bruno Smeyers, Ilke Turpijn en Filip Peeters die samen voor het acteer- poppen- en videogeweld zorgen, een tegenkracht te ontwikkelen tegen het improvisatiegeweld van Vitalski. Figuren en poppen manipuleren en in beeld brengen, techniek op techniek en spel afstellen, beeld en woord in evenwicht brengen, balanceren op de snede van dijenkletseronzin en subtiele humor in videobeelden en ditomanipulatie, dat alles is geen sinecure en vraagt een uiterste timing. Met het vaak toch direct inspelen op het publiek –eigen aan een stand-up-comedie - valt dat niet altijd mee, maar Froe Froe, en met name regisseur Marc Maillard, kent een theatrale flexibiliteit die dat alles in banen leidt, zoals ook de muziek en de liedjes van Mauro Pawlowski op zichzelf staande nummers zijn die in het geheel opgenomen worden. Mauro een smartlap horen zingen over slapen gaan en het geluk vinden in dromen, is gewoon al prachtig. Smartlappen : ach, sinds Gerard Reve’s aanbidding voor de Zangeres zonder Naam, zijn wel oké, maar met Mauro krijgen ze wel een gewenste meerwaarde.
Kloon is – hoe kan het ook anders in het werk van Theater Froe Froe – een clownesk en grotesk stuk theater geworden waarin de ludieke spraakwaterval van “taalaal” Vitalski met de beeldenregen en objectenmanipulatie van Froe Froe met elkaar in evenwicht zijn, en met en tegen elkaar op concurreren tot momenten van heerlijke hoogten. Hopelijk volgend seizoen terug in de programmering!
Meer info www.froefroe.be
|
| Dit artikel werd reeds 207 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|