Vertellen op de trapjes van de woonwagen.
Joe Baele vertelt Gadjo Joe | 29 April 2004 |
De landerijen van Alden-Biesen. Kasteel, kerk, schuren, rijscholen. Aan de rand van het bos – zo wordt ons ingefluisterd door de organisator - staat een woonwagen. Geen gewone woonwagen zoals wij die kennen, maar een woonwagen naar Engels model. Er is geen gewoon dak, maar de kar is van opzij met een bol zeil overspannen, zoals een huifkar. Een gipsy-woonwagen, een zigeunerwagen uit Engeland. Op het bordje lezen we dat deze wagen in 1910 gebouwd is, en dat een familie met 5 kinderen tot 2000 ermee heeft rondgetrokken. Daarna kocht Joe Baele hem, en hij gebruikt de wagen als decor voor zijn vertellingen van Gadjo Joe. Hij trekt er ook mee rond, van de Gentse feesten naar shoppingmarkten, van animatie in de wei naar Theater op de Markt, van braderie naar vlooienmarkt.
Vóór de zomerse festivals weer aankomen, zoals de Zomer van Antwerpen, Theater op de Markt, het Gents straattheaterfestival tijdens de Gentse feesten, nog vóór zichzelf respecterende middenstandsverenigingen in diverse gemeenten samen met d etoeristische diensten koopavonden omkleden met culturele animatie, ging onlangs op het Vertelfestival in Alden-Biesen de nieuwe productie van rondtrekkend verteller Joe Baele in première. De hele zomer lang zal hij door Nederland en Vlaanderen rondtrekken, en verhalen vertellen. In de brochure van het theaterbureau lezen we ook: ”Voor meerdaagse festivals kan Joe eventueel zijn paard meebrengen en rijdt dan met paard en kar iedere dag naar een andere speellocatie.”
De woonwagen ziet er vrolijk uit, met de kleine raampjes, de groene kap, het glinsterend hout. Rondom hangt een pluchen hondje aan een wasdraad, aan de bomen hangen papier maché - figuren van een banjo spelende zigeuner, een paar maskers; op een vuurtje pruttelt een ketel. In de woonwagen horen we een man poetsen, hij gooit tapijten naar buiten, komt dan zelf ook. Hij ziet er wat sjofel uit, als een verlopen, grijzende hippie. Hij maakt kennis met het publiek, en begint zijn verhaal te vertellen. Dat alles met een zendmicrofoon, en dat modern technisch ding slaat eigenlijk als een tang op een varken in deze nostalgische terug-naar-de- natuur- omgeving. Maar goed, blijkbaar kan het niet anders om de stem te laten verheffen en de aandacht van het publiek erbij te houden.
Hij begint zijn verhaal over de woonwagen, hij laat een reproductie zien van een schilderij van van Gogh waarop zo’n zigeunerwagen staat geschilderd, hij vertelt over de vroegere bewoners van deze woonwagen, over John en Violet, over waar ze mee bezig waren. Over een waarzegster, over een zigeuner die het tegen de duivel opneemt en over Jack die geluk verkoopt en ongeluk wil krijgen. Het zijn losse verhalen, aan elkaar verbonden door muziek op een cassettebandje in en sigarendoosje. Gadjo Joe vertelt zijn verhalen op een rustige manier, weet de aandacht van het rond de wagen zittende publiek vast te houden. Hij speelt ook aardig in op de reacties van de kinderen. Hij stelt vragen, geeft antwoorden, loopt wat rond, belooft soep, laat dingetjes zien. Ach, het heeft wel iets, deze voorstelling van voortkabbelende vertellinkjes, deze ‘never ending stories’. Maar meer dan degelijke animatie is het ook niet.
Deze productie Gadjo Joe kwam tot stand met de hulp van het Huis voor Kunsten op Straat. Het is een van de eerste resultaten van dit pas opgericht initiatief dat tot doel heeft fatsoenlijk straattheater en theater in de open lucht te maken. En dit is met Gadjo Joe best wel aardig gelukt.
Info: www.joebaele.be of www.fransbrood.com
|
| Dit artikel werd reeds 163 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|