| De kers op de taart: verhalen van Toon Tellegen op de scène. | 17 Februari 2004 |
Willy Thomas, in blauwe brede broek, en met veel stropdassen om zijn nek, Benjamin Verdonck in een binnenste buiten gedraaid kostuum (bij nader inzien ga je toch twijfelen), lopen zenuwachtig over het podium. Achterin staat een groot fornuis, rechts op de scène staan veel voorwerpen mooi gesorteerd en geplaatst. Suikerklontjes vormen de zin: “misschien wisten zij alles”. De twee heren maken deeg, halen de mixer er bij om het eiwit op te stijven, zeggen een paar zinnetjes. Het deeg wordt in bakvormen gegoten, die worden in het fornuis geplaatst, de keukenwekker wordt gezet. De heren zeggen en schrijven al de verhalen die we te horen gaan krijgen op de grond, inclusief pauze. Taart wordt groot geschreven! De toon is gezet, het eerste verhaal van de aangekondigde “313 verhalen over de eekhoorn en de andere dieren” begint.
De verhalen van Toon Tellegen over de mier, de eekhoorn, de krekel, de olifant, ach, wie kent ze niet. Toen een paar jaar geleden de verzamelbundel 313 verhalen van hem uitkwam, nam ik mij voor om mij elke dag te verwennen met een verhaaltje, bijna een heel jaar lang. Maar dat kwam er niet van, want van het ene verhaal lezen, kwam al snel het volgende ook nog even meepikken. Binnen een paar weken was het boek uit. De avonturen en vooral de mijmeringen en de gevoelsuitingen van de dieren zijn dan wel afzonderlijke verhalen, maar toch horen zij bij elkaar. Die ervaring deel ik met veel enthousiaste lezers van Tellegen, en ook theatermakers Willy Thomas van Dito'dito en Benjamin Verdonck moeten eenzelfde catharsis ondergaan hebben. Al een paar jaar koesteren ze een liefde voor de verhalen en halen er een herkenbare vreugde uit; al een paar jaar brengen ze bij gelegenheid losse verhalen, maar voor nu hebben ze een 35 verhalen samengebracht. Ze vertellen ze en spelen ze op hun manier, ze beelden de verhalen niet uit, verkleden zich niet in mier of olifant, maar spelen een verrassend spel van twee individuen die aangeven dat ze dol zijn op de verhalen en ze doorleefd vertellen. In hun spel zitten hun omgaan met , hun verrast zijn over, hun verwondering door de verhalen over het leven, over de dieren- annex mensenwereld. Willy Thomas beweegt zich soms wel als een dartele zware olifant, of als een beer met een heel grote mond en hevig verlangend naar grote stukken honingtaart, en Benjamin Verdonck kronkelt al eens als een eekhoorn die dol is op beukennootjes, maar beide spelers beelden de dieren niet uit. Als ze een zinnetje van een dier zeggen, zeggen ze ook “zei de olifant”, respectievelijk “zei de beer”, “zei de eekhoorn”. Ze vertellen, al dan niet in dialoog. Ondertussen doen ze allerlei dingen op de scène. Ze zijn bezig met het bakken van de taart, zetten een fluitketel op, halen laarzen naar voor, begieten die regelmatig, draaien de keukenwekker op, halen een bijl te voorschijn, spannen een draad, laten briefjes zakken, verven zich blauw, versieren de gebakken taarten, enzovoorts. Kortom, het zijn- om in de sfeer te blijven - bezige bijtjes, ijverige mieren. Soms spelen ze in het donker, en verrassen ze het publiek met een kroon van brandende lucifers, soms zijn het verhalen zonder woorden, zoals grondhoopjes onder de kopjes proberen los te schudden. In de stiltes, de aarzelende aanzetten, de abrupte eindes, de gespeelde nonchalance, de heerlijke onhandigheid, het lichtjes doordrammen op iets, de slungelgesticulatie van Benjamin, de ingehouden dribbelpasjes van Willy, in dat alles zit dezelfde sfeer als die van de verhalen uitgaat. Het geheel heeft iets teders, iets aandoenlijks, iets zacht-blij’s. Drie uur lang ruikt het naar het bakken van de taart, een geur van verlangen. En als de taart opgesmukt is, dan is het genieten voorbij. Een stukje taart rest dan als troosttoetje. (overigens ook heel lekker).
“Misschien wisten zij alles” is een productie van Dito’dito in coproductie met KVS/De Bottelarij.
Info: www.kvs.be of www.vooruit.be
|
| Dit artikel werd reeds 487 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|