| Sterrendroom | 19 Januari 2004 |
Toneelgroep NUNC (Latijn voor Nu) zet een eerste stap in de theaterwereld met Je suis une étoile, een tekst van Benjamin Van Tourhout, naar de dagboeken van Marie Bashkirtseff, een Russisch wonderkind dat leefde in Parijs in het begin van de twintigste eeuw en als enige ambitie had, beroemd te worden. Beroemd worden, niet omwille van een of ander duidelijk aanwezig talent, maar gewoon omwille van het effect, van de kick zeg maar.
De voorstelling wordt gespeeld door Leen De Veirman, Prisca Heylbroeck en Benjamin Van Tourhout, die ook instaat voor de regie.
Het gaat hier duidelijk om een ingrijpende bewerking van een groot aantal gegevens. Van Tourhout weet, dat zich kunnen beperken een eerste vereiste is voor goed werk. Hij houdt het bij zijn fascinatie voor het gedrag van drie personages die zeer veel ambiëren, maar zeer weinig waarmaken. Integendeel. In Van Tourhouts versie, leidt ambitie tot een ware catastrofe.
Maria (Prisca Heylbroeck) wil koste wat kost, operadiva worden en haar zus Elvira (Van Tourhout) wil even verbeten de zaak van de verongelukte ouders verder uitbouwen. Tussen hen in staat de goede engel Emma (Leen De Veirman), die wil bemoederen, maar te goed is voor de boosaardige jaloezie tussen Maria en Elvira.
Het toneelbeeld voor Je suis une étoile is even sober als de dialogen. Een rood doek bedekt enkele obstakels. De muziek schept een droevige sfeer. Dit is een kerkhof en Emma, een klein, broos en zoals zal blijken, zeer gevoelig vrouwtje bezoekt een graf, ontdekt het letterlijk door het voorzichtig van onder het doek te halen. Zo zullen ook de andere obstakels van onder het doek gehaald worden, alsof het dingen zijn die beter voor de buitenwereld bedekt blijven.
De hele voorstelling steunt op een gevoel van intieme verborgenheid, terwijl de personages voortdurend nood hebben aan geborgenheid. Ze zijn in taal, beweging en streng beheerst spel, een hel voor elkaar en haast onwezenlijk voor de buitenwereld. Het zijn personages die archetypes worden en toch voortdurend naar een herkenbare realiteit verwijzen.
Subtiele aanzetten en gevoeligheid voor ritme en voor contrasten (het religieuze Ave Maria-lied op het einde, bijvoorbeeld), waardoor een vreemdsoortig humor ontstaat, zetten de productie meteen op een eigenzinnig spoor. Leen De Veirman en Benjamin Van Tourhout hebben al met Eric De Volder gewerkt en hebben daar ook hun voordeel mee gedaan. Het wordt dan ook boeiend om mee te maken hoe spelers elders opgedane ervaringen weten om te zetten in persoonlijke tekens van taal en beeld. Nunc is goed begonnen.
Je suis une étoile van Toneelgroep NUNC (Gent) kwam tot stand in samenwerking met Limelight (Kortrijk), kunstencentrum nOna (Mechelen) en Nieuwpoorttheater (Gent).
Nog voorstellingen in nOna op 28, 29, 30 januari 2004 en in het Nieuwpoorttheater, op 12, 13 en 14 februari.
Info: nunc@pandora.be
Tel.: 0477-134.773.
|
| Dit artikel werd reeds 325 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|