| De Koe in Quarantaine | 3 December 2003 |
Drie spelers van De Koe zitten bij elkaar en doen alsof ze een doodgewoon gesprek voeren. De twee mannen en de ene vrouw zijn zogezegd vrienden sedert vijftien jaar en ze hebben het over het persoonlijk leven van hun personage: een docent geschiedenis (Bruno Van den Broeck), een biologe (Natali Broods), een eeuwige student en loser (Stefaan Van Brabandt), en af en toe ook over wat hen als vrienden bindt en scheidt. We horen de stem van een voice-over, de stem van een onzichtbare verteller die eigenlijk de gesprekken aangeeft. De spelers beamen wat de stem heeft voorgezegd en bouwen dan het gesprek wat breder uit. Op de duur heb je het systeempje door en zou de voice-over mogen ophouden, maar dat is dan ook het enige dat aan te merken is aan Quarantaine, de jongste productie van De Koe, in eigen regie van de spelers. Trouwens, die voice-over doet te veel denken aan de voice-over die Lars Von Trier ook aanwendt in zijn film Dogville en waar dit procédé veel beter functioneert.
Wat Quarantaine tot een sterke, flitsende en plezier verschaffende productie maakt is de flegma waarmee de spelers zich van het ene gevoel in het andere rollen, zonder hun emoties te moeten benadrukken. Ze spelen een soort humor die het handelsmerk van De Koe blijkt te zijn en waarin de levens- en theaterfilosofie van de mede-stichter van het kleine gezelschap, Peter Van den Eede, telkens doorklinkt. Niet dat de spelers, die zelf de tekst van hun conversatiestuk hebben geschreven als epigonen zouden te werk gaan. Geen sprake van. Ze tonen wel elk hun eigenheid, hun gedrevenheid en ook al eens een aarzeling en ze doen dat in een vormelijkheid die telkens weer aanleiding geeft tot het uitlokken van spelletjes en tot het spelen met elkanders gevoelens, echte of gefaked, en met deze van het publiek. Je weet het als kijker op de duur niet meer zo goed. Maar je wordt er in mee getrokken, dat is zeker.
Quarantaine betekent een gezellige avond, zonder wereldhervormers, maar met doorsnee mensen over wat jan en alleman die een beetje school gelopen hebben bezighoudt: hoe breng ik als dertiger, die stilaan een eiland word, een aangename avond door met andere eilanden in wording, zonder al te ver mijn eigen eiland te moeten verlaten. Hoe haak ik mij vast aan de andere, zonder mijzelf helemaal te moeten blootgeven. De toeschouwer is getuige zonder voyeur te worden, van een vermakelijk verbaal steekspel dat gevoed wordt door de warmte van oprechte vriendschap. De drie spelers stellen zich kwetsbaar op door voortdurend op de rand van het relativeren te balanceren. Een oefening waarmee De Koe trouw blijft aan een beginsel waarmee Peter Van den Eede en Bas Teeken in 1989 met Compagnie De Koe begonnen.
Nog reisvoorstellingen tot 19 december 2003.
Info: info@dekoe.be en www.dekoe.be
|
| Dit artikel werd reeds 213 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|