Tijdens Theater in de Piste (2003) bracht het Portugese Circolando de Belgische première van Giroflé. Op zich ook wel bijzonder.
Op de scène schuren schimmen tegen de wanden van een grote tent. Langzaam worden de doeken weggetrokken, en rest er een uitvergrote vogelkooi. Mensen in het zwart, met grote randhoeden op, en snaarinstrumenten aan hun buik, spelen repetitieve klanken en bewegen zich schichtig in de kooi, bijwijlen spastisch, opgesloten in een lichamelijk vreemd autisme. Traag is hun spel, hun spanningsopbouw. Bladeren vallen uit de nok, het is herfst, uit luiken wordt de oogst sinaasappels geschept. Menselijke wezens kruipen in kuipen, zwiepen met natte doeken en laten het water spatten over twee angstig bij elkaar gedoken vrouwen. Op het einde trekken ze een reuzenpop recht. Hij draagt een meisje in zijn armen, gaat liggen en slaapt. De natuur kan weer voort.
Deze productie van Circolando op Theater in de piste ging tegen de trend in, de trend van veel show en populair entertainment, zoals we die op de afgelopen Zomer van Antwerpen hebben moeten vaststellen. Voor mij was Circolando gelukkig puur circustheater, een poëtische symbiose van circuskunsten en theater, met trage, indringende beelden.
|
| Dit artikel werd reeds 176 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|