| rekto:verso. Meer dan een vallend blad? | 12 November 2003 |
Het verschijnen van weer een tijdschrift over kunst, een kritisch tijdschrift over kunst en kritiek nog wel, doet eerst even schrikken en vervolgens glimlachen en dan komen de vragen zoals die te voorzien en te verwachten zijn: waarom niet publiceren in de reeds bestaande kunstkritische tijdschriften zoals Etcetera (te academisch-theatraal kritisch?), De witte raaf (te extreem kritisch?) Ons Erfdeel (een beetje kritisch?), Yang (te literair kritisch?), Kreatief (te weinig kritisch?), et cetera. Hoelang denken die nieuwe idealisten het uit te houden? Weten ze wel hoeveel zoiets kost? Is er daar nu in Vlaanderen nog een publiek voor? Er wordt al zo weinig gelezen. Hebben die jonge redacteuren wel iets anders te vertellen dan al die andere? Misschien hebben die andere ook niet veel te vertellen of toch niet veel meer dan wat ze uit andere tijdschriften halen? Et cetera.
Op al deze vragen en op nog veel andere geven een aantal medewerkers, onder kernredactie van Tom Rummens en Karel Vanhaesebrouck, geen antwoord in het eerste nummer van rekto:verso, dat gratis aan zo ’n vijfduizend vrienden en kennissen is bezorgd. Zij hebben zich blijkbaar niet veel vragen vooraf gesteld. Ze hebben gewoon hun hart, of is het hun artistiek geweten?, gevolgd. Geen woorden maar daden.
Voorlopig blijft het tijdschrift gratis. Medeplichtige, het productiehuis Victoria (Gent), patroneert uit volle overtuiging en wordt bijgesprongen door nog een aantal “huizen” en andere kunstminnende instellingen.
Tom Rummens en Karel Vanhaesebrouck, universitair gevormd en bekende publicisten over theater, zaten al een tijdje met het plan een tijdschrift te beginnen voor kunst- en cultuurkritiek. Ze stelden hun idee voor aan een aantal theaters in Vlaanderen, waaronder Victoria, met de vraag of ze eventueel wilden adverteren in rekto:verso. Victoria, nooit verlegen voor een sprong voorwaarts, stelde voor het nieuwe schrift te integreren in haar artistieke werking. In concreto: de makers krijgen (voor een jaar?) carte blanche, financiële hulp (o.a. het Alexis-Dallièrefonds) en praktische hulp. Het vroegere Magazien van Victoria wordt nu voor een zekere tijd: rekto:verso. Een daarna zien we wel, zullen de redacteuren al gedacht hebben.
Kunstminnend Vlaanderen (en misschien ook Nederland) kan niet anders dan blij zijn met rekto:verso. Hoe meer aandacht voor kunst en kunstkritiek hoe beter, luidt het in de media alom, terwijl in diezelfde media steeds minder ruimte wordt vrijgemaakt om kunstcritici hun ding te laten doen. Inmiddels is rekto:verso aan zijn tweede nummer toe en is de toon heftiger, de probleemstelling interessanter, de argumenteringen gegronder. Je voelt het al na dit tweede nummer: rekto:verso is geen vallend blad in een herfstig theaterlandschap. Je composteert het niet. Je bewaart het tussen stevig karton. Over theater in strikte zin, krijg je vanzelfsprekend slechts een beperkt aanbod aan bijdragen. Theater is echter een multidisciplinaire en multiculturele aangelegenheid en per nummer telkens één aspect van de daarmee samenhangende theaterproblematiek behandeld zien, zou al heerlijk zijn.
Wat bijzonder is: rekto:verso biedt, dank zij de vlotte bereikbaarheid van de makers, meer dan andere tijdschriften, de mogelijkheid van woord en wederwoord. Op het eerste nummer zijn al een paar interessante reacties gekomen. Het tijdschrift heeft kennelijk de bedoeling zeer concrete realisaties uit het kunstgebeuren aan te pakken. Van het bijzondere naar het meer algemene. En wat niet beknopt kan gezegd worden, is de waarheid niet, zou men zo kunnen bedenken, na nadere kennismaking met het tweede nummer. Want voor essays zouden er nog meer bladzijden in moeten. En dan zijn de kosten wellicht te hoog. Zoals het tweede nummer is, is er duidelijk net ruimte genoeg voor de betere kunstjournalistiek, voor die kritische reflex die deel uitmaakt van het kunstgebeuren, wat de kunstenaars er zelf ook mogen over denken.
Info: www.rektoverso.be of Rektoverso vzw, Bromeliastraat 43, 9040 Gent.
|
| Dit artikel werd reeds 240 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|