| De vinger en de mond | 7 November 2003 |
|
|
Isa en Tiny
|
‘De vinger en de mond’ wordt aangekondigd als een vermenging van het toneelstuk ‘Adam in ballingschap’ van Joost vanden Vondel en van ‘Faust’ van Goethe. De Faust van Goethe gaat in principe over de noodzaak van de strevende mens (leve de streber!) die zijn ziel aan de duivel verkoopt om alles te kunnen en te kennen. De dienaar van Faust is dan de duivel in mensengedaante Mefistofeles. In de volksverhalen gaat Faust na het verlopen van het contract voor eeuwig naar de hel. Het toneelstuk van Goethe is een filosofisch magnum opus over de mens, de zin van het bestaan, de liefde, de wetenschap en kunst, over de plicht als het ware van de mens om te blijven streven naar waarheid en kennis. Daarvoor wordt Faust dan ook beloond, en wordt hij door god van de duivel gered en komt hij toch in de hemel. In het stuk voor Froe Froe laat Dimitri Leue de figuur Mefisto wel opdraven, en wel in zijn pre-duivelsstadium, n.l. een engel. Hij wordt hier een engel die mens wil worden Van ‘Adam in ballingschap’ zijn de thema’s over de schepping, de macht en jaloezie wat overgehouden. Van de strijd tussen het goed en het kwaad, vond ik niet veel terug.
Nu is dat an sich niet erg dat dat er allemaal niet inzit, maar als kijker word je wel door de informatie wat op het verkeerde been gezet. Naar ik achteraf vernomen heb, is de productie wat
|
|
Inge en Maart
|
moeilijk gegaan, in die zin dat Dimitri Leue nogal wat laat was met de levering van de teksten, die dan ook nog in stukken en brokken bij Froe Froe terecht kwamen. Froe Froe moest daar dan maar mee aan de slag, en zijn plan trekken. Regisseur Marc Maillard van Froe Froe heeft zich dan met alle creatieve middelen op het stuk gegooid, en alle registers waar ze goed in zijn, opengetrokken. Dat zijn dan vooral de poppen, de scenografie, de enscenering met videobeelden, en een cast die lekker maf er tegenaan wil gaan.
|
|
Rein en Isa
|
Het publiek zit op draaikrukjes tussen de hemel en de aarde. In het aards paradijs zien ze de aardse geneugten in volle glorie. Maarten Bosmans en Inge Paulussen manifesteren zich als zoekende en vooral aangenaam verraste Adam en Eva. In het begin prevelen ze nog teksten van Leue, het zijn geforceerde metaforen, daarna praten ze gelukkig normaal. Op de monitors die tussen het struikgewas staan opgesteld, krijg je herhaaldelijk poppen dierenkoppels te zien. Het zouden zo beestjes kunnen zijn uit de expositie Fatal Attraction over de vooral seksueel gerichte relaties bij dieren (die te zien is in het natuurwetenschappelijk museum in Brussel). In de hemel zijn de zangstonden verplicht. Jenne Decleir speelt de muziek; Tine Bertels, Isabelle Van Hecke en Reinhilde Decleir gaan als gospel-swingende engelen uit de bol. Tine Bertels switcht zeer kundig met een snelheid de stemmen van de poppenengelen uit de verschillende streken van Vlaanderen. Reinhilde Decleir als sigaarrokende en vaak twijfelende en bedisselende Lucifer is geweldig om te zien. Overacting met alle clichés, jawel, maar het werkt hier. Het visuele spel is zo plezierig, dat je de melige woordgrapjes er maar bij neemt. Een lekker ritme kent de productie met grappige vondsten, die niet uitgemolken worden. Marc Maillard en zijn ploeg hebben hemel en aarde moeten bewegen om tot dit resultaat te komen. Als je je als toeschouwer laat meedrijven, is het puur grinnikend genieten.
Info: www.froefroe.be
Foto's: (c) Froe Froe
|
| Dit artikel werd reeds 284 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|